Συνάντηση με τον εαυτό μας Helene Roubeix

Συνάντηση με τον εαυτό μας

Helene Roubeix

Θυμάρι

Είναι αλήθεια ότι ο δρόμος προς την αυτογνωσία δεν είναι ανθόσπαρτος. Περνάει από δύσκολες επιλογές, και οδηγεί πολύ συχνά σε ρήξεις και αποχωρισμούς. Όσοι, όμως, αποφασίζουν να ξεκινήσουν την ερευνητική διαδικασία, ανακαλύπτουν μέσα τους ένα πολύτιμο εφόδιο: Τη χαρά ότι βρίσκονται, ήδη, στο μονοπάτι – κι ότι άρχισαν να το περπατούν.
Σελίδα 13

Πιστεύω –και στην πίστη αυτή στηρίζω όλο τον τρόπο σκέψης μου- ότι όλοι μας γεννιόμαστε με μια μοναδική και ανεπανάληπτη ταυτότητα, ακόμα κι αν αυτή δεν είναι, αρχικά, παρά ένας σπόρος, μια υπόσχεση.
Σελίδα 15

Θα μπορούσαμε, λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, να θεωρήσουμε το Εγώ σαν τον κηπουρό του Εαυτού. Είναι αρμόδιο να τον προστατεύει και να τον φροντίζει ώστε να μπορέσει ο Εαυτός να αναπτυχθεί και να προοδεύσει.
Σελίδα 16

Παραδόξως, το άτομο μπορεί να φαίνεται μια χαρά. Να σημειώνει λαμπρές επιτυχίες στον κοινωνικό στίβο και να δείχνει αυτόνομο. Η ψευδαίσθηση αυτή μπορεί να διαρκέσει χρόνια, ακόμα και μια ολόκληρη ζωή. Ωστόσο, είναι μάλλον επιζήμιο να προσπερνάει κανείς τον ίδιο του τον εαυτό, και να εξακολουθεί να παίζει με τους άλλους και με τη ζωή. Έρχεται κάποτε η στιγμή που μας ζητάει να σοβαρευτούμε και ν’ αφήσουμε τον Εαυτό μας ελεύθερο.
Σελίδα 19

Το πρώτο στάδιο αυτής της διαδικασίας είναι να αφουγκραστούμε τη φωνή του Εαυτού μας και να εμπιστευτούμε αυτό που νιώθουμε, να παραδεχτούμε ότι έχουμε συναισθήματα, ακόμα και να ξαναμάθουμε να αισθανόμαστε, αν χρειαστεί. Να συνειδητοποιήσουμε την κυριαρχία που υποστήκαμε τόσα χρόνια, αλλά και τη δυνατότητα που έχουμε να τερματίσουμε αυτά τα παιχνίδια κυριαρχίας-υποταγής, στα οποία είχαμε συνηθίσει να συμμετέχουμε.
Σελίδα 19

Μόλις το Εγώ κι ο εαυτός ξαναγίνουν σύμμαχοι, το άτομο ξαναβρίσκει τους βιολογικούς του ρυθμούς, που είχαν για καιρό παρεμποδιστεί, επιβραδυνθεί ή, ακόμα, και σταματήσει.
Σελίδα 20

Όπως ο Τόμας, έτσι και ο Ροβινσώνας επιλέγει την επιστροφή στον πραγματικό κόσμο, στον καθημερινό μόχθο, σε περιορισμένους και συγκεκριμένους στόχους. Ακολουθεί, βήμα-βήμα, το ταπεινό μονοπάτι της επανόδου στην πραγματικότητα. Γεγονός που αποδεικνύει την διαύγειά του – μια διαύγεια απαραίτητη στους εξαρτημένους όλων των κατηγοριών για να συνειδητοποιήσουν την εξάρτηση και την υποταγή τους σ’ αυτήν. Ωστόσο, η διαύγεια από μόνη της δεν αρκεί για να βγει κανείς από μια νοσηρή κατάσταση. Χρειάζεται, ακόμα, δύναμη, και, αναμφίβολα, βοήθεια, για να παρακαμφθεί άλλος ένας σκόπελος: Η απόπειρα κυριάρχησης πάνω στον ίδιο τον εαυτό μας και στο περιβάλλον μας. Πρόκειται για τον πειρασμό της εξουσίας, στον οποίο θα υποκύψει ο Ροβινσώνας, ο οποίος, όμως, είναι μόνος. Εν τω μεταξύ, αποφασίζει να πάψει να σέρνεται στο χώμα και να σταθεί όρθιος. Αρχίζει, τότε, γι' αυτόν, η περίοδος της δουλειάς και της κατάκτησης του νησιού.
Σελίδα 50

Η ίδια απέχθεια γι' αυτή την εξευτελιστική αδυναμία είναι, συχνά, εκείνη που οδηγεί τον ενδιαφερόμενο στη θεραπεία. Ο οποίος, σ’ ένα πρώτο στάδιο, πρέπει να αντιμετωπίσει κατά πρόσωπο την έκταση της υποταγής του και να συνειδητοποιήσει τις αιτίες της: Αίσθημα εγκατάλειψης, φόβος της απόρριψης, ανάγκη για αγάπη.
Σελίδα 52

Θα συνειδητοποιήσει, βέβαια, τις δυνάμεις του, αλλά θα αντιληφθεί και τα όριά του και μάλιστα σε συσχετισμό με τα όρια των άλλων, τους οποίους πρέπει να υπολογίζει και να ζει μαζί τους σε ισότιμη βάση.
Σελίδα 53

Το Εγώ του προσπαθεί με κάθε τρόπο να φυλακίσει τον Εαυτό του –αλλά ο εαυτός του, ευτυχώς, αντιστέκεται. Με αποτέλεσμα να νιώθει ο ήρωάς μας ένα ακαθόριστο άγχος.
Σελίδα 56

…..Να εγκαταλείψουμε, δηλαδή, τα παιχνίδια κυριαρχίας-υποταγής που παίζαμε με τους άλλους, και να πετύχουμε την προσωπική μας ολοκλήρωση.
Εκτός από τις μορφές κυριαρχίας που αναφέρθηκαν σ’ αυτό το κεφάλαιο, υπάρχουν πολλές ακόμα, οι οποίες εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους. Μία από αυτές είναι να θέλουμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τη ζωή του άλλου και να την ελέγχουμε ανά πάσα στιγμή. Μπορεί ακόμα να πιστεύουμε και να έχουμε πείσει και τον άλλο ότι έχουμε πάντα δίκιο, ότι τα ξέρουμε όλα, και να μην ανεχόμαστε την αντίθετη άποψη. Μία άλλη μορφή είναι να απαιτούμε απ’ τον άλλο να βρίσκεται πάντα σε καλή διάθεση και να του απαγορεύουμε να είναι λυπημένος, αγχωμένος ή θυμωμένος.
Σελίδα 69

«Μέσα μου, λέει ο Ροβινσώνας, ζυμώνεται ένα ολόκληρο σύμπαν. Αλλά ένα σύμπαν σε ζύμωση λέγεται χάος… Δεν έχω ιδέα που θα με βγάλει αυτή η δημιουργία του εαυτού μου. Και δεν πρόκειται να το μάθω, προτού ολοκληρωθεί και τελειώσει οριστικά».
Σελίδα 71

«Η αρρώστια μου ήταν κάτι που έπρεπε να περάσω. Μου επέτρεψε να ξαναβάλω τη ζωή μου σε τάξη… Μόνο όταν κινδύνεψα να τη χάσω, κατάλαβα πόσο πολύτιμο δώρο είναι… Σήμερα, η κάθε μέρα, το κάθε λεπτό έχει για μένα ανεκτίμητη αξία… Δεν φοβάμαι πια το θάνατο, γιατί έχω βρει το νόημα της ζωής μου και ξέρω ότι θα πεθάνω γαλήνια. Δεν χρειάζεται πια να προσπαθώ να γεμίσω τη ζωή μου. Είναι γεμάτη, γεμάτη… ζωή. Δεν αισθάνομαι πια την ανάγκη ούτε να αποδεικνύω ούτε να επιδεικνύω την αξία μου. Με δέχομαι όπως είμαι. Ξαναβρήκα την επαφή με μένα την ίδια –και με τους άλλους. Νιώθω ολοκληρωμένη. Όλα αναδύονται πηγαία. Αφήνομαι στο ρυθμό της ζωής και μπορώ να πω ότι σήμερα, έχω στ’ αλήθεια ανακαλύψει την ουσία της ύπαρξής μου».
Σελίδα 94

Συναισθάνεται ότι ίσως η μοναξιά να κρύβει πλούτο και να του επιτρέψει να προετοιμαστεί καλύτερα για τη συνάντησή του με τους άλλους.
Σελίδα 106

Καταλαβαίνει ακόμα ότι μπορεί να λαμβάνει υπόψη του την εξωτερική πραγματικότητα, χωρίς να χρειάζεται ν’ απαρνηθεί αυτό που νιώθει μέσα του. Καταλαβαίνει ότι οι δύο αυτές πλευρές μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.
Σελίδα 111

Εξάλλου, δεν ωφελεί να τα βάζουμε με τον εαυτό μας. Πρέπει, αντίθετα, να ξέρουμε να του δείχνουμε κατανόηση και επιείκεια. Αρκεί να δεχτούμε ότι κάποια μέρη του εαυτού μας χρειάζονται περισσότερο χρόνο, απ’ όσο είχαμε αρχικά υπολογίσει για να θεραπευτούν, ότι έχουν ανάγκη από περισσότερη προσοχή και φροντίδα.
Σελίδα 156

Ο Ροβινσώνας βρήκε την ταιριαστή του θέση. Σειρά μας τώρα να βρούμε τη δική μας. Ο δρόμος που θα μας οδηγήσει εκεί δεν είναι πάντα εύκολος, όπως είδαμε. Μας προκαλεί να ανακαλύψουμε, πίσω από έναν κυκεώνα αμυντικών μηχανισμών, ποιοι είμαστε αληθινά, και να βρούμε μέσα μας όλη την ασφάλεια που έχουμε ανάγκη για να μπούμε στο χορό της ζωής. Στην πορεία, πιθανόν να συναντήσουμε εμπόδια. Ίσως δειλιάσουμε κάποιες στιγμές. Θα έχουμε όμως πάνω μας το πιο θαυματουργό φυλαχτό για να ξορκίζει το κακό: Τη βεβαιότητα ότι βρισκόμαστε στο δρόμο που ταιριάζει σε μας, και τη χαρά που μας προξενεί αυτή η σιγουριά.
Σελίδα 160