Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

Μυθιστόρημα
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

Εκδόσεις Καστανιώτη

…Είσαι εδώ κυρίως όταν λείπεις, όταν λέω «Αυτό θα το πω στον Λευτέρη» ποτέ «Να μην ξεχάσω να το πω». Δεν ξεχνώ, δεν διαγράφω, ο χρόνος επιμηκύνεται και διογκώνεται, δεν είναι μια στιγμή, μια αστραπή που χάνεται, δεν είναι ένα όνειρο. Κι αν ακόμα τύχει και ποτέ δεν σμίξουν τα κορμιά μας, άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.
Σελίδα 51

Εισπράττεις τα τοπία ανάλογα με τα τοπία της ψυχής σου, Ενδυμίωνα.
…………..
Παιδί πίστευα πως τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλιά, οι άνθρωποί μας θα υπάρχουν πάντοτε.
…….
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε διαγράφοντας τα όρια των κινήσεών μας. Μέσα στον δικό μου παράδεισο υπάρχει μια μικρή κόλαση. Μέσα στη δική σου κόλαση ένας μικρός παράδεισος. «Που πετάς;» σε ρωτώ για να πάρω την απάντηση: «Στο σκοτάδι».
…..Σελίδα 52

Επιστρέφω με το μεγάλο μάθημα: Εκεί που ανθούσαν πόλεις και ιερά πανίσχυρα, το ταπεινό χορτάρι καταλύει τώρα την αλαζονεία του «για πάντα».
Σελίδα 53


Το τραγούδι που αγαπά. Αναζητά τ’ αδέρφια της να το μοιραστεί μαζί τους. Πώς σμίγουν, πώς χωρίζουν, τι να πρωτοπούν έτσι βιαστικά; Πότε λοιπόν θα ξαναβρεθούν όλοι γύρω απ’ το τραπέζι του πατρικού της και πώς θα είναι όταν θα γεφυρώνουνε το χάσμα τόσων χρόνων; Ποιος θα ‘χει μείνει τρυφερός κι ονειροπόλος, ποιος θα ‘χει ανδρωθεί, τι θα κάνουν μετά;
Και πότε, επιτέλους, θα είναι αυτό το «μετά»; Αρκεί να ήξερε πως θα χρειάζονταν ακόμα τρία ή και δεκατρία χρόνια και δεν θα την ένοιαζε. Αρκεί. Ίσως και όχι πάλι. Άμα τα ξέραμε όλα από πριν, ούτε το καλό ούτε το κακό θα ήταν ίδια. Αν είναι να τα ζήσεις αμβλυμένα, γιατί να ‘ρθουν;
Σελίδα 57


Ο Νικηφόρος λέει τις λέξεις γυμνές, την αγγίζει λάγνα, ξεσηκώνεται το μέσα της. Όμως δεν θέλει να βρεθεί μαζί του στο κρεβάτι. Η ψυχή έχει κι αυτή τα δικαιώματά της και δεν γίνεται να τη χαϊδέψεις μόνο με τα χέρια σου. Ας έχουν και παλάμες κατακτητικές κι ακόλαστες.
Σελίδα 140


«Η μεγαλύτερη ευχή που μπορείς να δώσεις σε άνθρωπο», λέει στον Χρίστο, «είναι να τον θάψουν τα παιδιά του. Να μην τα θάψει εκείνος».
Σελίδα 156

Το τραγούδι τους τα λέει όλα:
Να είσαι ευγνώμων, γιατί με αυτά που έζησες και έπαθες γέμισες τις μέρες σου κι έφτασες να συνομιλείς με το Τίποτα σαν να συνδιαλέγεσαι με το Όλον.
Σελίδα 159


Μια μέρα ακόμα ως την Ανάσταση, που δεν είναι για μας. Όλα επιστρέφουν, όχι εσύ. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ να δεις τα χαρούμενα βεγγαλικά κι ανάμεσά τους το μικρό αστέρι που περιμένει να λάμψει μετά, όταν τα πάντα θα έχουν πάρει ξανά τον καθημερινό τους χαρακτήρα και το Θαύμα θα έχει ξεχαστεί.
…… Σελίδα 160

Το τραπέζι της Ανάστασης μας περιμένει. Το πρώτο ποτήρι με το κόκκινο κρασί και το πιο γερό αυγό είναι δικά σου, Λευτέρη. Θα μας νικάς πάντα εσύ, αήτητος, και δεν θα έχουμε δικαίωμα να μη λάβουμε μέρος στο παιχνίδι. Ο θάνατος είναι μια προδοσία. Ο δεύτερος θάνατος –κι ακόμα πιο φοβερός- είναι η λησμονιά. Όταν δεν θα σε βλέπω πια στα όνειρά μου, τότε θα πιστέψω πως σε έχασα. Αλλά εσύ θα έρχεσαι, δεν είναι έτσι;
Σελίδα 161

ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ (αποσπάσματα)

Μυθιστόρημα
ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ
Λεία Βιτάλη
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Στο σπίτι μας στο Πόντε ντι Ριάλτο είχαμε ένα μικρό κήπο, με πανέμορφα, είναι η αλήθεια, λουλούδια και ένα μεγάλο δέντρο -σαν το πλατάνι στην πατρίδα-, που καθόμασταν από κάτω τα καλοκαίρια για δροσιά. Εκεί, στις ρίζες αυτού του δέντρου, μόλις πριν από ένα μήνα, είχαμε θάψει τον μικρό μας αδελφό. Δηλαδή όχι ακριβώς τον ίδιο. Ένα ρούχο του θάψαμε, εκείνο που συνήθιζε να φορά όταν πήγαινε ιππασία με το αγαπημένο του ολόλευκο αράπικο άλογο.
Σελίδα 23

Δίπλα στον Ιάκωβο, κάτω απ΄το ίδιο δέντρο, είχαμε θάψει και τον Ιωάννη -δηλαδή το δαχτυλίδι του γάμου της Μαρίας.
Σελίδα 25

Εγώ τους έγραψα και για το κίτρινο φουστάνι, ξέροντας τουλάχιστον πως η Άννα μας θα χαιρόταν. Το σπίτι μου φαινόταν πολύ άδειο τώρα που έλλειπαν όλοι, μα περισσότερο φαινόταν άδειο καθώς μαζί με τους ανθρώπους απουσίαζαν κι όλα σχεδόν τα πολύτιμα πράγματά μας, ιδιαίτερα τα εικονίσματά μας. Η μητέρα, που είχε συνηθίσει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί να σταυροκοπιέται μπροστά σε κάποιο εικόνισμα, τώρα άφηνε τον σταυρό της στη μέση, ανακαλύπτοντας πως σ΄εκείνον τον τοίχο που στεκόταν δεν υπήρχε εικόνισμα πια, και μέχρι να βρει έναν άλλο με εικόνισμα είχε ξεχάσει για ποιο λόγο έκανε την προσευχή της.
Σελίδα 106


Το μόνο που έχω εδώ είναι χαρτί, νερό και ένας αραιός κίτρινος χυλός, που δεν τρώγεται, μα τελικά κοντεύει να μ΄αρέσει. Δεν έχω φως. Όταν δύσει ο ήλιος, δεν βλέπω, γιατί δεν έχω κερί. Δεν μου ΄φεραν. Δεν ξέρω ποιοί είναι εδώ, δεν τους έχω δει, και δεν ξέρω πόσον καιρό είμαι εδώ. Στην αρχή μετρούσα τις μέρες, τώρα έχω χάσει την συνέχεια. Δεν μετράω. Αφού δεν ξέρω τι περιμένω, δεν έχω λόγο να μετράω. Είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις κάτι να περιμένεις, γι΄αυτό κι εγώ βρήκα κάτι. Περιμένω να γράψω αυτά που έγιναν.
Εκείνο το πρωινό τού "μετά" βιαζόμασταν να γίνουν αληθινά όλα όσα μας είχαν υποσχεθεί. Αυτά για τα οποία μας προετοίμαζε ο σουλτάνος. Και τα άλλα, αυτά που είχαν προβλέψει για μένα οι αστρολόγοι. Ότι θα έπεφτε στα πόδια μου γονατιστός. Όμως τώρα, που έχω ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες μεγαλώσει, κατάλαβα αυτό που οι άλλοι χρειάζονται μια ζωή για να μάθουν: Ότι η επιτυχία εξαρτάται από ποια μεριά τη βλέπεις εσύ και πόση αντοχή έχεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά απ΄ό,τι τα βλέπουν οι άλλοι.
Σελίδα 316


Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχαν αλλάξει όλα. Δεν ήξερε πλέον τι να επιθυμήσει. Η Ζαμπέτα είχε φύγει απ' το μυαλό του, ήξερε ότι δεν επρόκειτο πια να την ξαναδεί, μα κι αν έρχονταν τα πράγματα έτσι και την ξανάβλεπε, θα ΄πρεπε φυσικά να την αποφύγει, ο έρωτας που ονειρευόταν ήταν ανεύφικτος πια. Ψαχούλευε από κάτω του την πληγή, που τώρα είχε γιάνει, το κακάδι δεν υπήρχε πλέον και το σώμα είχε κάνει κάτι προεξοχές, σαν κρεάτινο λουλούδι ήταν. "Το λουλούδι μου", έλεγε μόνος του, δεν ήξερε πως αλλιώς να το πει, δεν είχε όνομα αυτό, αφού δεν ήταν τίποτα.
Σελίδα 358

ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ

Την Ιερή Παγίδα της Λείας Βιτάλη, δεν πρόλαβα να την διαβάσω, για να γράψω εδώ ένα απόσπασμα που μου αρέσει. Θα το διαβάσω όμως και θα βάλλω την άλλη βδομάδα. Ως τότε, επισκεφτείτε το μπλογκ της κυρίας Λείας Βιτάλης και της Εαρινής Συμφωνίας που με έπεισε με την κριτική της να το διαβάσω.

Λεία Βιτάλη: http://leiavitali.blogspot.com/

Εαρινή συμφωνία: http://many-books.blogspot.com/

Έγραψαν κι άλλοι, αλλά τέτοια ώρα (3και 27) μη μου ζητάτε να κάνω κι άλλα λίνκ!