Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

Μυθιστόρημα
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

Εκδόσεις Καστανιώτη

…Είσαι εδώ κυρίως όταν λείπεις, όταν λέω «Αυτό θα το πω στον Λευτέρη» ποτέ «Να μην ξεχάσω να το πω». Δεν ξεχνώ, δεν διαγράφω, ο χρόνος επιμηκύνεται και διογκώνεται, δεν είναι μια στιγμή, μια αστραπή που χάνεται, δεν είναι ένα όνειρο. Κι αν ακόμα τύχει και ποτέ δεν σμίξουν τα κορμιά μας, άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε.
Σελίδα 51

Εισπράττεις τα τοπία ανάλογα με τα τοπία της ψυχής σου, Ενδυμίωνα.
…………..
Παιδί πίστευα πως τα λουλούδια, τα δέντρα, τα πουλιά, οι άνθρωποί μας θα υπάρχουν πάντοτε.
…….
Σκέφτομαι πόσο διαφορετικοί είμαστε διαγράφοντας τα όρια των κινήσεών μας. Μέσα στον δικό μου παράδεισο υπάρχει μια μικρή κόλαση. Μέσα στη δική σου κόλαση ένας μικρός παράδεισος. «Που πετάς;» σε ρωτώ για να πάρω την απάντηση: «Στο σκοτάδι».
…..Σελίδα 52

Επιστρέφω με το μεγάλο μάθημα: Εκεί που ανθούσαν πόλεις και ιερά πανίσχυρα, το ταπεινό χορτάρι καταλύει τώρα την αλαζονεία του «για πάντα».
Σελίδα 53


Το τραγούδι που αγαπά. Αναζητά τ’ αδέρφια της να το μοιραστεί μαζί τους. Πώς σμίγουν, πώς χωρίζουν, τι να πρωτοπούν έτσι βιαστικά; Πότε λοιπόν θα ξαναβρεθούν όλοι γύρω απ’ το τραπέζι του πατρικού της και πώς θα είναι όταν θα γεφυρώνουνε το χάσμα τόσων χρόνων; Ποιος θα ‘χει μείνει τρυφερός κι ονειροπόλος, ποιος θα ‘χει ανδρωθεί, τι θα κάνουν μετά;
Και πότε, επιτέλους, θα είναι αυτό το «μετά»; Αρκεί να ήξερε πως θα χρειάζονταν ακόμα τρία ή και δεκατρία χρόνια και δεν θα την ένοιαζε. Αρκεί. Ίσως και όχι πάλι. Άμα τα ξέραμε όλα από πριν, ούτε το καλό ούτε το κακό θα ήταν ίδια. Αν είναι να τα ζήσεις αμβλυμένα, γιατί να ‘ρθουν;
Σελίδα 57


Ο Νικηφόρος λέει τις λέξεις γυμνές, την αγγίζει λάγνα, ξεσηκώνεται το μέσα της. Όμως δεν θέλει να βρεθεί μαζί του στο κρεβάτι. Η ψυχή έχει κι αυτή τα δικαιώματά της και δεν γίνεται να τη χαϊδέψεις μόνο με τα χέρια σου. Ας έχουν και παλάμες κατακτητικές κι ακόλαστες.
Σελίδα 140


«Η μεγαλύτερη ευχή που μπορείς να δώσεις σε άνθρωπο», λέει στον Χρίστο, «είναι να τον θάψουν τα παιδιά του. Να μην τα θάψει εκείνος».
Σελίδα 156

Το τραγούδι τους τα λέει όλα:
Να είσαι ευγνώμων, γιατί με αυτά που έζησες και έπαθες γέμισες τις μέρες σου κι έφτασες να συνομιλείς με το Τίποτα σαν να συνδιαλέγεσαι με το Όλον.
Σελίδα 159


Μια μέρα ακόμα ως την Ανάσταση, που δεν είναι για μας. Όλα επιστρέφουν, όχι εσύ. Δεν θα είσαι ποτέ ξανά εδώ να δεις τα χαρούμενα βεγγαλικά κι ανάμεσά τους το μικρό αστέρι που περιμένει να λάμψει μετά, όταν τα πάντα θα έχουν πάρει ξανά τον καθημερινό τους χαρακτήρα και το Θαύμα θα έχει ξεχαστεί.
…… Σελίδα 160

Το τραπέζι της Ανάστασης μας περιμένει. Το πρώτο ποτήρι με το κόκκινο κρασί και το πιο γερό αυγό είναι δικά σου, Λευτέρη. Θα μας νικάς πάντα εσύ, αήτητος, και δεν θα έχουμε δικαίωμα να μη λάβουμε μέρος στο παιχνίδι. Ο θάνατος είναι μια προδοσία. Ο δεύτερος θάνατος –κι ακόμα πιο φοβερός- είναι η λησμονιά. Όταν δεν θα σε βλέπω πια στα όνειρά μου, τότε θα πιστέψω πως σε έχασα. Αλλά εσύ θα έρχεσαι, δεν είναι έτσι;
Σελίδα 161