Απλά, ήσουν αλλού... ΕΛΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Απλά, ήσουν αλλού…

ΕΛΕΝΑ ΟΡΓΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

ΟΜΒΡΟΣ

Παρ’ όλη όμως την εσωτερική αυτή πίεση που ένιωθε, δεν ήθελε να μοιραστεί με κανέναν αυτά τα συναισθήματα. Επιθυμούσε να τα βιώνει μόνη της όσο ψυχικό κόστος κι αν χρειαζόταν, όπου κι αν την οδηγούσαν. Απλώς δεν ήξερε για πόσο θα άντεχε.
Σελίδα 55

Γύρισε απότομα πίσω της σαν να την έσπρωχνε κάποιο κακό προαίσθημα, για να διαπιστώσει έντρομη πως τα όνειρά της δεν την ακολουθούσαν.
Σελίδα 75

Έκλεισε αυτό το γράμμα και μαζί του έκλεισε ένα τεράστιο κομμάτι της ψυχής της.
Σελίδα 120

._

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ - ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ

ΑΝΝΑ ΦΡΑΝΚ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Δ. ΚΩΣΤΕΛΕΝΟΣ

ΕΚΔ. ΟΙΚ. Ν. ΔΑΜΙΑΝΟΥ
«Ελπίζω πως θα μπορέσω όλα να σου τα εμπιστευτώ, όπως ακόμη δεν το ‘κανα σε κανέναν. Ελπίζω πως θα ‘σαι για μένα μια μεγάλη ανακούφιση…»
Άννα Φρανκ
Σελ.15

Κυριακή 14 Ιούνη 1942
Πέρασαν πολλές μέρες δίχως να γράψω τίποτα. Έπρεπε να σκεφτώ πρώτα, μια και καλή, τι σημασία έχει ένα Ημερολόγιο. Είναι για μένα μια πολύ περίεργη αίσθηση να γράφω έτσι εδώ τις σκέψεις μου, όχι μόνο επειδή ποτέ ως τώρα δεν έχω δοκιμάσει τίποτα τέτοιο, αλλά και γιατί μου φαίνεται πως αργότερα, ούτ’ εγώ, ούτε κανένας άλλος δε θα ενδιαφέρεται για τις εκμυστηρεύσεις μιας μαθήτριας δεκατριών χρόνων. Επιτέλους, κάτι τέτοιο δεν έχει καμιά σημασία. Νιώθω τη διάθεση να γράψω και πολύ πιότερο ν’ ανοίξω ολ’ αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου για ένα πλήθος πράγματα.
«Το χαρτί είναι πολύ πιο υπομονετικό απ’ τους ανθρώπους».
Σελίδα 19

Δευτέρα 19 του Ιούλη 1943
Αγαπητή Κίττυ,
Την Κυριακή, τα βορεινά του Άμστερνταμ βομβαρδίστηκαν σκληρά –τρομερή ήταν η καταστροφή. Δρόμοι ολόκληροι μεταβλήθηκαν σ’ ερείπια. Θα χρειαστεί πολύς καιρός ώσπου να βγάλουν τα πτώματα.
……. Σελίδα 142

Τρίτη 1 Αυγούστου 1944
Αγαπητή Κίττυ,
«Ένας σωρός αντιρρήσεων», είναι τα τελευταία λόγια της προηγούμενης επιστολής μου και τα πρώτα αυτής εδώ. Μπορείς να μου εξηγήσεις τι σημαίνει αυτό; Τι πάει να πει, αντίρρηση; Όπως όλες οι άλλες λέξεις έχει δυο έννοιες: εσωτερική αντίθεση κι εξωτερική.
Η δεύτερη έννοια σημαίνει να μην υποχωρείς μπρος στη γνώμη των άλλων.
Σελίδα 360

Το Μάρτη του 1945 η Άννα πέθανε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπέργκεν – Μπέλσεν, δυο μήνες πριν απ’ την απελευθέρωση της Ολλανδίας.
ΤΕΛΟΣ
Σελίδα 363

Γυναίκα Παπαρούνα - ΝΟΕΛ ΣΑΤΛΕ

Γυναίκα Παπαρούνα

ΝΟΕΛ ΣΑΤΛΕ

ΦΥΤΡΑΚΗ

Η Μάρθα τσούγκρισε το ποτήρι της με το δικό του, την καρδιά της με τη δική του.
Σελίδα 31

Όταν διασταυρώνεται κανείς με το πεπρωμένο του, η σιωπή επιβάλλεται. Είναι το τίμημα της μαγείας.
Σελίδα 87

Πάντοτε υπάρχει σ’ ένα ρολόι, σκέφτεται, ένας αριθμός που σφραγίζει τη μοίρα του καθενός…
Σελίδα 105

Πότε ήταν, άραγε, η τελευταία φορά που η Μάρθα αγόρασε καινούργιο φόρεμα;
……. Αλλά πώς ν’ απαλλαγεί τόσο γρήγορα από το φόρεμά της από σκούρο μπλε κρεπ;…
Σελίδα 129

«Είσαι υπέροχη μ’ αυτό το φόρεμα, μαμά!... Αυτά τα χρώματα πραγματικά σού ταιριάζουν!»
Σελίδα 130

Το χαμόγελο του Φελίξ, την κάνει να γίνει κατακόκκινη, σαν παπαρούνα.
Σελίδα 131

Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι - ΛΟΥΙ ΝΤΕ ΜΠΕΡΝΙΕΡ

Το μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι

ΛΟΥΙ ΝΤΕ ΜΠΕΡΝΙΕΡ

ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι - ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ

ΟΣΚΑΡ ΓΟΥΑΪΛΝΤ

Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι

ΣΕΙΡΑ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

«Ξέρω πως θα γελάσεις μαζί μου», απάντησε ο ζωγράφος, «όμως πραγματικά δεν μπορώ να εκθέσω αυτό το έργο. Έχω βάλει πολύ από τον εαυτό μου μέσα σε αυτό».
Σελίδα 8

«Χάρι», είπε ο Μπάζιλ Χόλγουορντ, κοιτάζοντάς το στα μάτια, «κάθε πορτρέτο που δημιουργείται με αίσθημα είναι πορτρέτο του καλλιτέχνη και όχι του μοντέλου. Το μοντέλο είναι απλώς η περίσταση, είναι κάτι το συμπτωματικό. Δεν είναι το μοντέλο αυτό που αποκαλύπτεται από το ζωγράφο, αλλά ο ίδιος ο ζωγράφος, που αποκαλύπτετει στον καμβά τον εαυτό του. Ο λόγος που δε θέλω να εκθέσω αυτόν τον πίνακα είναι ότι φοβάμαι πως σε αυτόν έχω δείξει το μυστικό της ψυχής μου».
Σελίδα 11

Ψυχή και σώμα, σώμα και ψυχή- πόσο μυστήρια είναι!
Η ψυχή περιέχει ένστικτα ζωώδη και το σώμα έχει στιγμές πνευματικότητας. Οι αισθήσεις μπορούν να εκλεπτυνθούν και η διάνοια να γίνει κατώτερη. Ποιος θα μπορούσε να πει πού τελειώνει η παρόρμηση της σάρκας και πού αρχίζει η ψυχική; Πόσο ρηχοί ήταν οι αυθαίρετοι ορισμοί των συνηθισμένων ψυχολόγων!
Σελίδα 64

Το κορίτσι την κοίταξε και συνοφρυώθηκε. «Λεφτά, μητέρα», φώναξε, «τι σημασία έχουν τα λεφτά; Η αγάπη είναι πιο σημαντική από τα λεφτά».
Σελίδα 67

Τα παιδιά ξεκινούν αγαπώντας τους γονείς τους. Αργότερα τους κρίνουν. Μερικές φορές τους συγχωρούν.
Σελίδα 73

«Το χρήμα δεν είναι ο μοναδικός τρόπος πληρωμής».
Σελίδα 85

Όμως στα μυθιστορήματα χρησιμοποιεί κανείς ό,τι έχει πάψει να ισχύει στην πραγματική ζωή.
Σελίδα 85


«Για πες μου, Ντόριαν, μιας και το έφερε η κουβέντα, τι ωφελεί τον άνθρωπο να κερδίσει τον κόσμο όλο και να χάσει –όπως λέει το ευαγγέλιο- την ψυχή του;»
Σελίδα 226

Η ζωή σου είναι η τέχνη σου. Έκανες τον εαυτό σου μουσική. Τα σονέτα είναι οι μέρες σου.
Σελίδα 228

Η ομορφιά του ήταν αυτή που τον είχε καταστρέψει. Η ομορφιά του και τα νιάτα του που είχε ευχηθεί να κρατήσουν για πάντα. Αν δεν ήταν αυτά τα δύο η ζωή του μπορεί να μην είχε στιγματιστεί. Η ομορφιά του ήταν μια μάσκα, τα νιάτα του μια ειρωνεία.
Σελίδα 232

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ - Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΖΑ

Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

γράμματα

ΓΡΑΦΙΑΣ

Οι ώρες μ’ εχλόμιαναν, γυρτός που βρέθηκα ξανά
Στο αχάριστο τραπέζι.
(Απ’ τα’ ανοιχτό παράθυρο, στον τοίχο αντικρινά,
Ο ήλιος γλιστράει και παίζει.)

Διπλώνοντας το στήθος μου γυρεύω αναπνοή
Στη σκόνη των χαρτιώ μου.
(Σφύζει γλυκά και ακούγεται χιλιόφωνα η ζωή
Στα ελεύθερα του δρόμου)

Απόκαμα. Θολώσανε τα μάτια μου και ο νους,
Όμως ακόμη γράφω.
(Στο βάζο ξέρω δίπλα μου δυο κρίνους φωτεινούς.
Σα να ‘χουν βγει σε τάφο.)


ΥΠΟΘΗΚΑΙ

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς,
μπορούνε με χίλιους τρόπους.
Ρίξε το όπλο και σωριάσου πρηνής
όταν ακούσεις ανθρώπους.

‘Όταν ακούσεις ποδοβολητά
λύκων, ο Θεός μαζί σου!
Ξαπλώσου χάμου με μάτια κλειστά
και κράτησε την πνοή σου.

Κράτησε κάποιον τόπο μυστικό,
στον πλατύ κόσμο μια θέση.
Όταν οι άνθρωποι θέλουν το κακό,
του δίνουν όψη ν’ αρέσει.

Του δίνουν λόγια χρυσά, που νικούν
με την πειθώ, με το ψέμα,
όταν οι άνθρωποι διαφιλονικούν
τη σάρκα σου και το αίμα.

Όταν έχεις μια παιδική καρδιά
και δεν έχεις ένα φίλο,
πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,
στη μπουτονιέρα σου φύλλο.

Άσε τα γύναια και το μαστροπό
Λαό σου, Ρώμα Φιλύρα.
Σε βάραθρο πέφτοντας αγριωπό,
κράτησε σκήπτρο και λύρα.

ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ... Δήμητρα Παπαδήμα

ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ…

Δήμητρα Παπαδήμα

Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

«Τέλος δεν είναι παρά το ξεκίνημα».
Την αλήθεια του τη συνάντησα πολλές φορές, την έφαγα με το κουτάλι.
Σελίδα 41

«Το πάθος από το λάθος ένα γράμμα το χωρίζει».
Σελίδα 56

«Έχω κάτι να πω για όλ’ αυτά, μα κανείς δεν έχει καιρό να μ’ ακούσει».
Σελίδα 65

«Η ζωή είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο», έλεγε ο μπαμπάς.
Σελίδα 88

Με τραβούσαν από δω, με τραβούσαν από κει. Πέθαινα από τη λαχτάρα μου να ξεχυθώ σ’ έναν άγριο χορό, μα θα φαινόμουν αστεία. Θα γελούσαν μαζί μου κι αυτό δεν το άντεχα.
Άρχισα, λοιπόν, να κουνιέμαι με λύσσα στη θέση που ήμουν. Χόρευα μόνο με το πάνω μέρος του κορμιού μου. Μ’ άρεσε εκείνη η μουσική η γεμάτη ορμή, δύναμη, νιάτα. Και οι ξένοι στίχοι που δεν καταλάβαινα ταίριαζαν απόλυτα μ’ αυτά που είχα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στο αίμα μου.
Σελίδα 121

«Και, Ευγενίτσα», συμπλήρωνε, «μη φανταστείς πως προλαβαίνεις να διορθώσεις τον κόσμο, γιατί τότε θα χάσεις τη ζωή σου τζάμπα και βερεσέ. Και είναι κρίμα. Δέξου τα πράγματα όπως έχουν και ο Θεός ξέρει».
Σελίδα 131

Πόσα κρύβει η ψυχή του ανθρώπου! Τι θεριό ανήμερο είναι! Τι μάχες δίνονται! Ποιοι είν’ οι νικητές και ποιοι οι νικημένοι;
Σελίδα 189

«Το ξέρω πως σε πλήγωσε», της είπα, «δε φέρθηκε σωστά. Μα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απ’ ότι φαίνεται, δεν μπορεί κανείς να ξεδιαλύνει το δίκιο από το άδικο. Το βάρος πέφτει όλο απ’ τη μια μεριά, μέχρι να γονατίσει αυτόν που το σηκώνει στις πλάτες του».
Σελίδα 204

«Το χρυσάφι όλου του κόσμου» χυμένο απλόχερα σ’ όλα αυτά τα μικρά, καθημερινά, ανθρώπινα. Κύριος του σύμπαντος όποιος τ’ αγγίζει…

Σήμερα κιόλας θ’ αρχίσω να γράφω το δικό μου βιβλίο. Βρήκα επιτέλους την αρχή.
«Ήθελα κάτι να πω, μα κανείς δεν είχε καιρό να μ’ ακούσει…»
Σελίδα 214

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ... ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΦΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ Σ΄ ΕΧΩ

ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΠΑΔΗΜΑ

Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

«Η γυναίκα δεν είναι ανάγκη να είναι ωραία για να είναι γυναίκα», ψιθύρισε, χάνοντας την επαφή του με το περιβάλλον.
Σελίδα 13

«Αποφεύγω ν’ ακούω μουσική. Γδέρνει την ψυχή η μουσική», της είπε.
Σελίδα 25

Χωρίς να το περιμένεις αρχίζουν όλα. Χωρίς να το περιμένεις χάνονται όλα.
Σελίδα 30

Τ’ άφησε όλα μισά, ακόμα και τη σκέψη της, και βγήκε στο δρόμο να τον συναντήσει. Ολόκληρη, με παρελθόν, παρόν κι άγνωστο μέλλον, τυλιγμένη σ’ ένα χοντρό παλτό. Άχρηστο. Σελίδα 44

«Αγαπάει ως το θάνατο».
«Θα ήθελε να αγαπούσε ως το θάνατο».
«Και ν’ αγαπηθεί».
«Έτσι θα έμενε ζωντανή».
«Τρομάζει».
«Δεν αγαπήθηκα ποτέ ως το θάνατο».
«Πίστεψα πως ένιωσα αγάπη ως το θάνατο. Μα δεν ήμουν πιστευτή».
«Πέρασα δίπλα απ’ το θάνατο ενώ ζούσα…»
Σελίδα 86-87

«Υπάρχουν αισθήματα που δε χαρακτηρίζονται».
«Πρόσωπα που δεν προσφέρονται για ανάλυση».
«Υπάρχουν σκιές που παραμένουν σκιές δίπλα σε σκιές».
Σελίδα 104

«Βλέπω τον εαυτό μου σ’ όλους τους ρόλους».
«Τους έχω παίξει όλους τους ρόλους».
«Τώρα συνειδητοποιώ».
«Είμαστε όλοι τόσο μα τόσο φριχτά ίδιοι».
«Ηθοποιοί και θεατές. Ναι!»
«Μια καινούργια μέρα ξημέρωσε».
«Συνέχεια της προηγούμενης».
Ένα σκοινί όλο κόμπους».
Σελίδα 110

«Δεν είμαι θύμα ούτε φυλακισμένη. Αυτή είναι η ζωή μου, έστω κι αν δεν είναι λαμπερή. Κι όσο για τα φαντάσματα σαν κι εσένα, που μένουν στο σκοτάδι να κοιτάνε, τα έχω βαρεθεί. Μ’ έχουν κουράσει.»
Σελίδα 122

Τανγκό μές στον καθρέφτη - Μάρω Βαμβουνάκη

ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Τανγκό μές στον καθρέφτη

ΦΙΛΙΠΠΟΤΗ
Γερνάμε κάνοντας όπισθεν. Ό,τι δυνατό σχηματίσθηκε εντός μας, από παλιά, δεν σβήνει. Αντίθετα, μαζεύει, πυκνώνει, βαραίνει. Γίνεται μήτρα. Επιστρέφουμε, χωνόμαστε μέσα της, και στη στάση του εμβρύου περιμένουμε το θάνατό μας.
Σελίδα 13

Στενοχώρια είναι η απόσταση ανάμεσα σ’ αυτό πού έχεις και σ’ αυτό πού επιθυμείς, άκουσα πρό καιρού σε μιαν εκπομπή στην τηλεόραση.
Σελίδα 16

Γράφω στό ημερολόγιο και το βλέπω. Πάνω στίς λευκές σελίδες του, σαν σε καθρέφτη ασάλευτου νερού, την κοιτώ την ψεύτρα μου και με κοιτάει κι εκείνη. Μπερδεύομαι: είναι το είδωλό μου ή είμαι το είδωλό της; Αλληλοκυνηγιόμαστε, αλληλοκρυβόμαστε. Πότε εγώ τα φυλάω πότε εκείνη. Πότε εγώ φωνάζω, «φτού, ξελευθερία!» πότε εκείνη. Δεν είναι εύκολη καθόλου η ειλικρίνεια, όσο για την αλήθεια, μοιάζει με ομίχλη ουτοπίας πού διαλύεται την κάθε αυγή.
Γράφω εδώ και μιλώ για μένα σαν κάποιος παραλήπτης να με ξέρει καλά, κι άλλοτε πάλι συμπεριφέρομαι σα να οφείλω μιάν ακριβέστατη αναφορά προς έναν επίσημο άγνωστο. Σ’ ένα πρόσωπο εξαιρετικά σημαντικό, δικαστή τής συνείδησής μου περίπου.
Σελίδα 28

Είναι ανυπόφορα ενοχλητικό να αισθάνεσαι πώς νομίζουν ότι σε ξέρουν και να σού συμπεριφέρονται βασιζόμενοι σ’ αυτό πού νομίζουν για σένα. Μπερδεύεσαι κι η ίδια για το ποια είσαι, κλονίζεσαι να εξηγηθείς, κι εγκαταλείπεσαι. Κι αν αυτό είναι δυσάρεστο για κάθε σχέση, μέσα στην συζυγική ζωή, και επί εικοσιτετραώρου βάσεως, καταντάει πραγματική δοκιμασία.
Σελίδα 37

Κι ύστερα, ένα ημερολόγιο όπως κι ένα μυθιστόρημα είναι για τον συγγραφέα του μια μοναδική ευκαιρία να ξαναπλάσει στα μέτρα του τον κόσμο και ν’ αρπάξει επιτέλους μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο τη θέση πού πιστεύει πώς του αξίζει. Τη θέση πού πουθενά αλλού δεν θα του χαρισθεί.
Βάζω πάνω- πάνω στη λευκή σελίδα την ημερομηνία, καμιά φορά και την ώρα για να κρατώ τους τύπους κι ύστερα προχωρώ και χάνομαι μέσα στο χρόνο.
Σελίδα 56

Στην αρχή ήμουνα σχολαστικά τυπική σαν καλή μαθήτρια. Ημερομηνία, τα συμβάντα της ημέρας, λίγα σχόλια, κάποιο επιμύθιο, ωραία και καθαρά γράμματα. Με τον καιρό και σιγά-σιγά λύθηκα, αμολύθηκα, κολυμπώ όπου θέλω ή μπορώ, σε ψέματα και σ’ αλήθειες μου κι αφήνω τους κρουνούς του δικού μου ουρανού ελεύθερα να τρέχουν, να με ταξιδεύουν και να με πνίγουν.
Αναρωτιέμαι, θα μπορέσω τώρα πιά να ζήσω χωρίς ημερολόγιο; Θα είναι σά να ζώ στο βρόντο μια και μονάχα τά γραπτά μένουν. Θέλω να γίνω ολάκαιρη ένα γραπτό. Για να επιζήσω, να παραμείνω. Να μην κυλά ο χρόνος με το σκιάχτρο της λήθης απειλητικά να καταχτυπιέται στον άνεμο. Θέλω να γίνω ολάκαιρη ένα γραπτό. Όσο γίνεται. Όσα μπορώ να συνειδητοποιώ έστω να περισώσω.
Σελίδα 57

Για κάτι ελάχιστο γεμίζεις χαρά, για κάτι ελάχιστο θλίβεσαι και μαυρίζεις.
Σελίδα 60

…. Κι αν τη θες τη βροχή πρέπει να βρέχεσαι κιόλας.
Σελίδα 71

Ευτυχώς που πεθαίνουν μονάχα οι άλλοι κι εγώ, όταν χρειασθεί να πεθάνω, δεν θα είμαι μάλλον παρούσα. Σκέψεις φρίκης με στροβιλίζουν σήμερα σα να είμαι βυθισμένη, ξύπνια όμως, στους τρομαχτικότερους εφιάλτες μου.
Σελίδα 127

Παλιότερα έλεγα στον ένα και στον άλλο, «καλύτερα χωρίς παρέα παρά με κακιά παρέα!». Τώρα το βλέπω, δεν ισχύει για όλους αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι πού δεν είναι έτσι. Για μερικούς είναι προτιμότερο μια κακιά παρέα παρά χωρίς παρέα.
Σελίδα 135

-Καλύτερα να μη γνωρίζεις από κοντά εκείνους πού από μακριά θαυμάζεις, κάνω μελαγχολικά.
-Αν θες να ονειρεύεσαι, συμφωνώ. Καλύτερα.
-Δεν είναι αυτό… Δεν είναι έτσι ακριβώς.
-Εντάξει, εντάξει. Αστειεύομαι. Βιάζεται να κλείσει το τηλέφωνο, ύστερα το κρατάει πάλι.
-Δεν το ξέρεις πώς την αίγλη τους μπορούν να τη διατηρήσουν μόνο οι νεκροί συγγραφείς;
-Είναι πού δεν κινδυνεύει κανείς να τους συναντήσει στο σπίτι σου.
Σελίδα 190

Χρόνια χαμένα- Πατ Γουόρεν

Χρόνια χαμένα

Πατ Γουόρρεν

ΩΚΕΑΝΙΔΑ

Η αξία του ανθρώπου δεν μετριέται ούτε από την εμφάνιση ούτε από τα ρούχα.
Σελίδα 17

Η Λιζ αναγκαζόταν ν’ ανασηκώνει το κεφάλι για να τον κοιτάξει στα μάτια. Εκείνο που έβλεπε στα βάθη τους την έκανε να θέλει να μείνει, ενώ έπρεπε να φύγει.
Σελίδα 37

Άλλο είναι να αγγίζεις τη φωτιά κι άλλο να πηδάς μέσα στη φωτιά.
Σελίδα 37

Δεν ωφελεί να μετανιώνουμε για ένα παρελθόν που δεν μπορεί ν’ αλλάξει.
Σελίδα 132

«Μέχρι πρόσφατα, πίστευα ότι, ακόμη κι αν δεν μπορούμε να ελέγχουμε πάντα τα αισθήματά μας, μπορούμε να ελέγχουμε τουλάχιστον τις πράξεις μας.
Σελίδα 151

«Η μητέρα μου έλεγε: «Μη ρωτάς, αν φοβάσαι την απάντηση».
Σελίδα 215

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αργά ή γρήγορα, πληρώνουμε για τις αποφάσεις μας.
Σελίδα 215

Μια ολόκληρη ζωή αυτό προσπαθούσε. Γιατί λοιπόν η πραγματικότητα να φαίνεται τόσο διαφορετική από το όνειρο;
Σελίδα 239

«Στη ζωή, όλοι μας κάνουμε πράγματα που δεν μας αρέσουν», της είπε. «Προσπάθησε να προσαρμοστείς».
Σελίδα 249

«Μάλλον έχεις δίκιο. Τελευταία όμως κατάφερα να συνειδητοποιήσω ότι, μόλις ξυπνήσεις κι αντιληφθείς τα λάθη σου, για να τα επανορθώσεις πρέπει ν’ αναδιοργανώσεις τη ζωή σου».
Σελίδα 273

Δουλεύω σκληρά γι’ αυτούς τους ανθρώπους, αλλά δεν τους οφείλω και το αίμα της ψυχής μου.
Σελίδα 290

Το χρώμα του φεγγαριού - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Το χρώμα του φεγγαριού

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Μουσαφίρης είναι κι η χαρά. Αν βρει την πόρτα αμπαρωμένη, φεύγει.
Σελίδα 13

Καθότανε σταυροπόδι κάτω από το δέντρο κι έτρωγε λαίμαργα τα όνειρά του.
Τα ‘τρωγε άπλυτα κι ακάθαρτα και πασάλειβε με τα ζουμιά τους τα μάγουλά του, τα πασάλειβε τα χέρια του, το πηγούνι του, την ψυχή του…
Σελίδα 23

Δεν πεθαίνει εύκολα κανείς, όταν έχει τόσα να κάμει.
Σελίδα 33

-Σαν το νεράκι τρέχει η ζωή. Ούτε που το καταλαβαίνει κανείς πως περνά, αναστέναξε η γιαγιά. Μόνο όταν μετράω τα βάσανά μου, τότε μου φαίνεται πως έζησα αιώνες…
Σελίδα 34

-Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
-Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…
Σελίδα 156

Γεύση πικραμύγδαλου Μάνος Κοντολέων

Γεύση πικραμύγδαλου

Μάνος Κοντολέων

ΠΑΤΑΚΗ

Όμως άλλο να γνωρίζεις την αρρώστια από έρευνες και άρθρα εφημερίδων, άλλο ακόμα κι αν τη συναντάς στα σπίτια των γειτόνων σου κι άλλο – ναι, πρέπει να το παραδεχτώ πως άλλο είναι όταν ο κίνδυνος μπαίνει μέσα στο δικό σου σπιτικό.
Σελίδα 13

Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς. Αυτό καλά θα κάνεις να μην το ξεχνάς. Κι ακόμα βοηθά τους αισιόδοξους, αυτούς που βλέπουν με κέφι τη ζωή, με οράματα.
Σελίδα 28

Θα έχουμε να της δώσουμε μια συμβουλή. Κάτι περισσότερο: θα την κρατήσουμε στην αγκαλιά μας και θα το νιώσει πως δεν είναι μόνη, πως, ό,τι κι αν πρέπει να γίνει, θα γίνει κάτω από τη δικιά μας σκέπη και φροντίδα.
Σελίδα 73

Σημασία έχει αν αυτό που θες το πιστεύεις κιόλας.
Σελίδα 81

Η Φαίδρα βηματίζει μέσα στην κάμαρά της. Θέλει να κλάψει, μα δεν κλαίει. Θέλει να φωνάξει, μα δε φωνάζει. Θέλει να βρίσει, μα δε βρίζει. Θέλει να κουρνιάσει μέσα στη ζεστασιά του κρεβατιού της, αλλά περιφέρεται μέσα στο σκοτάδι του δωματίου της.
Κατάλαβε! Πονά! Τον μισεί. Τον αγαπά. Θύμωσε.
Φοβάται.
Δεν καταλαβαίνει.
Γιατί;
Σελίδα 188

Πόσο μακρινό παρελθόν μπορεί ξαφνικά να γίνουν δυο μήνες! Πόσο; Μα τόσο όσο πολύ διαρκούνε!
Σελίδα 226

Η αίσθηση του χρόνου μικραίνει όταν σκέφτεσαι πωε όλα από μέλλον γίνονται, κάποια στιγμή, παρελθόν.
Σελίδα 255

Έτσι είναι η ζωή. Τη λένε σκληρή. Ίσως να ‘ ναι. Αλλά από φύση της να πηγαίνει συνέχεια μπροστά.
«Καληνύχτα αγάπη μου» - αλλά δε γίνεται να μη στείλω την ίδια αυτή ευχή και κάπου αλλού.
Όνειρα γλυκά, παιδιά όλου του κόσμου! Αχ, οι μανούλες σας…
Σελίδα 259

Η ΚΟΥΡΟΥΝΑ - Γιάννα Αναστασοπούλου

Η ΚΟΥΡΟΥΝΑ

Γιάννα Αναστασοπούλου

ΜΑΡΑΘΙΑ

Περισσότερα στο μπλογκ της:

http://kourouna.blogspot.com/

Η ψιλικατζού Κωνσταντίνα Δελημήτρου

Η ψιλικατζού

Κωνσταντίνα Δελημήτρου

IntroBooks

Αναλυτικότερα στο μπλογκ της:

http://xpsilikatzoy.wordpress.com/

ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ

ΜΕ ΛΕΝΕ ΜΟΙΡΑ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ

ΜΙΝΩΑΣ

Αναλυτικότερα στο μπλογκ του:

http://fasoulas.blogspot.com/

Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΜΑΛΟΥΚΑΣ

ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

Αναλυτικότερα στο μπλογκ του:

http://mamaloukas.blogspot.com/

Τα παιχνιδίσματα... άλλαξαν περπατησιά!

Τα παιχνιδίσματα άλλαξαν συνήθειες...

Βιβλιοπερπατήματα:

http://vivlioperpatimata.blogspot.com/

Εκδρομή πρώτη:

http://vivlioperpatimata1.blogspot.com/

Μπορεί να μην με βοηθούν οι συνθήκες αυτή την εποχή για διάβασμα, κάνω όμως το κουμάντο μου, για να έχω όταν "πεινάσω".

Κι αν τα βιβλία πήραν τους δρόμους, εγώ τα ακολουθώ!

Μακάρι να είχα χρόνο, να σας δείξω που πήγαν!

Με την τρέλα που έχω, με βλέπω να κάνω έκθεση για την εκδρομή βιβλίου...

Και που είστε;

Ελπίζω στις νέες εκθέσεις του καλοκαιριού για το βιβλίο, να είναι και η μάννα... στον πάγκο.

Να μην κλαίω πάλι φέτος!

Ο παλιάτσος και η Άνιμα ΜΑΡΩ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Ο παλιάτσος και η Άνιμα

Μάρω Βαμβουνάκη

ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Τι κατάντια να πρέπει να πληρώνεις για να ανοίξεις την καρδιά σου, να πληρώνεις για να σε συμπαθούν, να σε αφουγκράζονται, να σου δίνουν σημασία, να σου συμπαραστέκονται…
Σελίδα 16

Όταν ρώτησαν οι δημοσιογράφοι ένα νομπελίστα συγγραφέα που οφείλει την επιτυχία του, εκείνος απάντησε:
«Στα δυστυχισμένα παιδικά μου χρόνια».
Σελίδα 37

Πάντα θυμάμαι, σε μια διάλεξη, την οποία πριν από χρόνια παρακολούθησα, τον ομιλητή να μας συμβουλεύει:
«Σας προτείνω μία άσκηση: επί μια εβδομάδα προσπαθήστε να μην πείτε ούτε ένα ψέμα στον εαυτό σας. Στους άλλους επιτρέπεται να πείτε όσα ψέματα θέλετε…»
Το κοινό απόρησε, θορυβήθηκε, θεώρησε πως κάποιο λάθος έκανε ο ομιλητής. Εκείνος όμως επέμενε:
«Όταν πάψετε να λέτε ψέματα στον εαυτό σας, αυτόματα θα πάψετε να λέτε και στους άλλους».
Σελίδα 49

Γι’ αυτό, όταν συμβουλεύω φίλους, προτείνω να ανοίγουν την καρδιά τους και να εκφράζουν αυτό που τους ενοχλεί απευθείας. «Και να μη σε καταλάβει», λέω, «θα νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου που κατόρθωσε και μίλησε. Θα νιώσεις καλύτερα με την αυτοεκτίμησή σου. Δεν είναι λίγο αυτό!»
Σελίδα 71

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.
Σελίδα 89

Και όπως λέει ο Λάο-Τσε:
«Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».
Σελίδα 91

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα. Βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Βλέμμα εύγλωττο, συχνά επιεικές, συχνά με χιούμορ. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.
Σελίδα 92

Τα παιχνιδίσματα άλλαξαν συνήθειες...

Βιβλιοπερπατήματα:

http://vivlioperpatimata.blogspot.com/

Εκδρομή πρώτη:
http://vivlioperpatimata1.blogspot.com/

Παιχνιδίσματα...

(Προσωρινές.

Γιανα ομορφήνει λίγο το ποστ).

Παιχνιδίσματα...

Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα ΝΙΚΟΣ Χ. ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Καλύτερα τύψεις παρά απωθημένα

ΝΙΚΟΣ Χ. ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

ΑΓΚΥΡΑ

Έπιασε το κοντρόλ και δυνάμωσε την τηλεόραση, η οποία έπαιζε συνέχεια αλλά ήταν πατημένο το κουμπί της «σιγής». Έκανε το ζάμπινγκ. Διάφοροι ξεχασμένοι μαλάκες σε κάνα δυο κανάλια μιλούσαν. Λέγανε, λέγανε, μιλούσαν όλοι μαζί, ο δημοσιογράφος μάταια προσπαθούσε να βάλλει τάξη – είναι γνωστό, όμως, ότι τα κανάλια γουστάρουν τον τζερτζελέ κι αφήνουν επίτηδες τους καλεσμένους να μιλάνε όλοι μαζί, να φωνάζουν, να βρίζουν, να χειρονομούν. Θέλουν θέαμα, δεν θέλουν ουσία…
Σελίδα 37


Εκατοντάδες σελίδες τετραδίων έχω γεμίσει με γραφτά μου όταν βρισκόμουνα σε διακοπές, αλλά και σε περιόδους συναισθηματικών εξάρσεων. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν αυτό οφειλόταν σε μια βαθύτερη επιθυμία μου να γίνω συγγραφέας, ή αν απλώς αποζητούσα κάποιον συνομιλητή, αφού οι παρέες μου πάντοτε ήταν λιγοστές και άκρως επιλεκτικές ή, αν ακούσουμε τον Γκράχαμ Γκριν, το γράψιμο ήταν για μένα μάλλον μια μορφή θεραπείας!
Αυτό το τελευταίο, έτσι όπως το ψιλοκοσκινίζω τώρα, ήταν και το πιθανότερο. Εξηγείται και από το γεγονός ότι ουδέποτε κατέφυγα σ’ εκείνα τα χειρόγραφα για να τα ξανακοιτάξω, να τα καλλωπίσω και αφού τους δώσω την πρέπουσα συγγραφική πινελιά, να τα εκδώσω.
Μα θα μου πείτε, έτσι γίνατε συγγραφέας; Ας γελάσω! Κι ο Ζαν Πολ Σαρτρ πώς έγινε; Από μικρός έγραφε ιστοριούλες, και μάλιστα για προσωπική του ευχαρίστηση.
…………….
Κάπως παράξενα νιώθω που προσπαθώ να δώσω εξηγήσεις. Ίσως και να πρέπει. Το σκέφτομαι σαν οφειλή στον αναγνώστη που θα διαβάσει ψάχνοντας να βρει αναλογίες στην προσωπική του ιστορία.
Σελίδα 56-57

Όταν σταματούσε να μιλάει, έπιανε το κινητό κι άρχιζε να γράφει μηνύματα στην Πανδώρα:
«Να ‘ταν η ψυχή μου σαν τη θάλασσα κι εσύ γοργόνα να κολυμπάς και να με ψάχνεις….»
Σελίδα 62

Ούτε αυτό περίμενε από την Αφροδίτη, τη θεία γυναίκα που ο ίδιος μάλλον είχε δημιουργήσει. Ήταν η «θεία γυναίκα» άραγε, ή μια απελπισμένη αναζήτηση της θείας γυναίκας; Γιατί, δεν μπορεί να μην είχε παρατηρήσει όλα τα χαρακτηριστικά της Αφροδίτης, η οποία ήταν μια γυναίκα σαν όλες τις γυναίκες του κόσμου. Ο Γρηγόρης έκανε πολλές αφαιρέσεις δίχως να το καταλαβαίνει κι έβλεπε μια γυναίκα όπως μάλλον θα την ήθελε. Κατάφερνε να μικραίνει μέχρις εξαφανίσεως κάποια αρνητικά της και μεγέθυνε άλλα χαρακτηριστικά που άρεσαν στον ίδιο. Η Αφροδίτη, ωστόσο, ήταν αμέτοχη σ’ αυτή τη διαδικασία.
Σελίδα 97

Θέλουμε να βάζουμε κάποια όρια στη ζωή μας και μετά να σημαδεύουμε τη νέα μας –κάθε φορά- αφετηρία για μια νέα ζωή. Κανείς δε θέλει να μείνει στα… ίδια! Όλοι νιώθουν πάντα πως πρέπει να φύγουν από ‘κει που βρίσκονται, ν’ αλλάξουν γραφείο και δουλειά, γυναίκα και σπίτι, γειτονιά και πόλη, συνήθειες και παρέες. Καμιά φορά ακούς να λένε πως θέλουν ν’ αλλάξουν και χώρα! Είναι οι πιο ριζοσπαστικοί των αλλαγών.
Σελίδα 111

«Πρέπει να σου πω ότι υπάρχει μια σύγχυση για τον ελεύθερο χρόνο. Ελεύθερος χρόνος δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκοτώνουμε τον καιρό μας χωρίς να κάνουμε τίποτε. Ξέρεις ότι πολλοί άνθρωποι για τις ελεύθερες ώρες βρίσκουν δεύτερη δουλειά, ή κάθονται με τις ώρες στην τηλεόραση. Χρειάζεται μια ισορροπία. Και είναι δύσκολο για τον καθένα να βάλει μια τάξη…»
Σελίδα 195

Ένα είναι βέβαιο: ότι μια ζωή παλεύουμε να μάθουμε τον διπλανό, τον φίλο, τον σύντροφο, τον συνεργάτη, την γκόμενα… Τελικά, μας μένει η απορία, με ποιον μιλούσαμε ή με ποιον κάναμε παρέα ή με ποια είμαστε ερωτευμένοι!
Ωστόσο, είναι κάποια πρόσωπα που καταφέρνουν να πείσουν όλους τους άλλους για μια συγκεκριμένη εικόνα. Η μάσκα, που έχουν σχεδιάσει με επιμέλεια, και που φοράνε, κολλάει άπαξ διά παντός πάνω τους.
Σελίδα 203-204

ΕΥΡΥΔΙΚΗ: Χτες το βράδυ, όμως, όταν έμπαινες σ’ αυτήν την κάμαρα ήσουν πολύ φοβισμένος!

ΟΡΦΕΑΣ: Χτες δεν ήμαστε πιο δυνατοί απ’ όλον τον κόσμο! Τώρα, γνωριζόμαστε, τουλάχιστον… Ξέρουμε πως είναι η ανάσα μας, όταν κοιμόμαστε! Τι ήχο κάνει το γέλιο μας! Τώρα έχουμε κοινές αναμνήσεις για να μας προστατεύουν…

ΕΥΡΥΔΙΚΗ: Ένα ολόκληρο βράδυ, μια ολόκληρη νύχτα, μιαν ολόκληρη μέρα – τι πλούσιοι που είμαστε!...

Σελίδα 207

(απόσπασμα από το έργο του Ανούιγ β΄πράξη)

Περισσότερα στο μπλογκ του:

http://www.blogger.com/profile/02124549686991590437

Παιχνιδίσματα...

Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω... ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω…

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΑΓΚΥΡΑ

Το ξέρω ότι με θεωρούν όλοι μονόχνοτη. Ένα τετράγωνο πράγμα, σκληρό και ασάλευτο σαν πέτρα. Χωρίς ποτέ ουσιαστικά εγώ να κάνω επίδειξη της δύναμής μου, δεν ξέρω γιατί, πάντα μου είχα την εντύπωση πως όλοι κατά βάθος με φοβούνται.
Ίσως επειδή δεν είχα την ανάγκη τους. Κι αυτό επειδή, τελικά, τόσο πολύ την είχα!
Αυτή τη δύναμη της πέτρας από ένστικτο περισσότερο, την είχα ανακαλύψει απ’ όταν ήμουνα παιδί.
Σελίδα 11

Ιδεολογικά ύποπτη μπήκα στο σπίτι σας, ευθύς εξαρχής.
Έδειχνα δυνατή, υπήρξα το πιο αδύναμο και τρομαγμένο πλάσμα της γης.
Έδειχνα επιτυχημένη, ήμουν σαν άστρο στραβοπεσμένο στο διάστημα.
Έδειχνα αλώβητη, είχα ήδη δεχτεί στην κοιλιά και στο στήθος χιλιάδες μαχαιριές.
Έμοιαζα φίλη σας, ήμουν μια ξένη που ήλπισε λίγη απ’ τη θαλπωρή σας.
Δήλωνα ελεύθερη, κι ήμουνα σκλάβα ακόμα και της ανάσας των άλλων.
Κι όσο πιο σκλάβα γινόμουν, τόσο πιο αλώβητη φαινόμουν. Πάγος, σου λέω, μάρμαρο, ψυγείο.
Όμως μέσα μου λιώναν οι πάγοι μου. Μέσα μου μια μοναξιά κατρακυλούσε σαν σκαντζόχοιρος και με μάτωνε.
Σελίδα 14-15

Διότι, όπως και ο μέγας Φρόιντ είχε πει:
«Για να κερδίσουμε το παρόν, πρέπει να ξαναζήσουμε το παρελθόν».
Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς: «Θυμήσου, εαυτέ μου. Μην φοβηθείς. Προχώρα προς τα πίσω. Μη δειλιάσεις ό,τι κι αν συναντήσεις. Είναι ο δρόμος, είναι ο μόνος δρόμος για να φύγεις προς τα εμπρός».
Σελίδα 29-30

Εξάλλου, οι άνθρωποι πάντα βλέπουν ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό,τι ανασαίνει κρυμμένο!
Σελίδα 34

Για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή η πέτρινη εποχή μας!
Σελίδα 35

«Που πάει η λύπη όταν φεύγει από τα μάτια μας; Στη θάλασσα πάει, να συναντήσει τα όνειρα των ανθρώπων», είχα γράψει, κάποτε.
Ξεραίνεται ο άνθρωπος όταν χάσει την υγρασία του, ξέρετε. Χωρίς την υγρασία του, ο άνθρωπος γίνεται πέτρα.
Σελίδα 47

Είπε ο Σικελιανός τη ζωή «σπουδή θανάτου». Κανείς «αθάνατος» από μας δεν τον άκουσε. Μονίμως αναβάλλοντας. Ευθύνες και λαχτάρες, χρέη και επιθυμίες, αγάπες και όνειρα ζωής. Κι εξάλλου, «κανένα πεπρωμένο δεν είναι κατώτερο από ένα άλλο».
Το θέμα είναι να βρει κανείς το πεπρωμένο του.
Μονίμως σαν Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που απαντά στην κάμπια:
«τουλάχιστον ήξερα ποια ήμουν μέχρι χθες. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη για αύριο ποια θα ‘μαι».
Κι όμως, «θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα».
Σελίδα 55-56

Το συμπέρασμα είναι ότι η αποτυχία έχει πάντοτε κάτι να σου πει. Ή ακόμη κι αν δεν έχει να σου πει τίποτε, πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κάτι να σου πει. Η τέχνη της αποτυχίας είναι υπαινικτική.
Γι’ αυτό κι εγώ, ιδίως εγώ που σας γράφω και κάθε τόσο σας ιστορώ, από την αποτυχία μου σας γράφω. Προσπαθώντας να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω περιπλέκοντας τα δυο-τρία σαφή που μας έχει παραδώσει από χέρι η ζωή.
Σελίδα 65

«Η ζωή μου ήταν πολύ απλή και κλειστή για να ενοχλήσω τον οποιονδήποτε».

Το κάπως- έτσι κύλησε η ζωή. Από αναβολή σε αναβολή.
Η αναβολή είναι πιο πικρή ή η ματαίωση;
Και υπάρχει ζωή, εντέλει, που να μην είναι «μια μάταιη ζωή:»
Όσο για μένα, εγώ,
«φοβήθηκα και κρύφτηκα».
Σελίδα 96

Τώρα να θυμηθώ να διαβάσω κι αυτό:

http://kyklaminovounou.blogspot.com/2007/06/blog-post_05.html