ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ... Δήμητρα Παπαδήμα

ΗΘΕΛΑ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ…

Δήμητρα Παπαδήμα

Α. Α. ΛΙΒΑΝΗ

«Τέλος δεν είναι παρά το ξεκίνημα».
Την αλήθεια του τη συνάντησα πολλές φορές, την έφαγα με το κουτάλι.
Σελίδα 41

«Το πάθος από το λάθος ένα γράμμα το χωρίζει».
Σελίδα 56

«Έχω κάτι να πω για όλ’ αυτά, μα κανείς δεν έχει καιρό να μ’ ακούσει».
Σελίδα 65

«Η ζωή είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο», έλεγε ο μπαμπάς.
Σελίδα 88

Με τραβούσαν από δω, με τραβούσαν από κει. Πέθαινα από τη λαχτάρα μου να ξεχυθώ σ’ έναν άγριο χορό, μα θα φαινόμουν αστεία. Θα γελούσαν μαζί μου κι αυτό δεν το άντεχα.
Άρχισα, λοιπόν, να κουνιέμαι με λύσσα στη θέση που ήμουν. Χόρευα μόνο με το πάνω μέρος του κορμιού μου. Μ’ άρεσε εκείνη η μουσική η γεμάτη ορμή, δύναμη, νιάτα. Και οι ξένοι στίχοι που δεν καταλάβαινα ταίριαζαν απόλυτα μ’ αυτά που είχα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στο αίμα μου.
Σελίδα 121

«Και, Ευγενίτσα», συμπλήρωνε, «μη φανταστείς πως προλαβαίνεις να διορθώσεις τον κόσμο, γιατί τότε θα χάσεις τη ζωή σου τζάμπα και βερεσέ. Και είναι κρίμα. Δέξου τα πράγματα όπως έχουν και ο Θεός ξέρει».
Σελίδα 131

Πόσα κρύβει η ψυχή του ανθρώπου! Τι θεριό ανήμερο είναι! Τι μάχες δίνονται! Ποιοι είν’ οι νικητές και ποιοι οι νικημένοι;
Σελίδα 189

«Το ξέρω πως σε πλήγωσε», της είπα, «δε φέρθηκε σωστά. Μα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, απ’ ότι φαίνεται, δεν μπορεί κανείς να ξεδιαλύνει το δίκιο από το άδικο. Το βάρος πέφτει όλο απ’ τη μια μεριά, μέχρι να γονατίσει αυτόν που το σηκώνει στις πλάτες του».
Σελίδα 204

«Το χρυσάφι όλου του κόσμου» χυμένο απλόχερα σ’ όλα αυτά τα μικρά, καθημερινά, ανθρώπινα. Κύριος του σύμπαντος όποιος τ’ αγγίζει…

Σήμερα κιόλας θ’ αρχίσω να γράφω το δικό μου βιβλίο. Βρήκα επιτέλους την αρχή.
«Ήθελα κάτι να πω, μα κανείς δεν είχε καιρό να μ’ ακούσει…»
Σελίδα 214