Πάθος
ΛΑΜΠΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
ΑΓΚΥΡΑ
Οι δείκτες στο μεγάλο ρολόι απέναντι γυρνούσαν σιγά σιγά και στο νου μου έφεραν όλες εκείνες τις μελό ταινίες που οι ηρωίδες και οι ήρωες, μέσα στο χειρουργείο ή στα χέρια πεπειραμένων γιατρών που έχουν ν’ αποφασίσουν αν θα ζήσουν ή όχι, υπέφεραν, πονούσαν, μα ακόμα περισσότερο αγωνιούσε ο αγαπημένος ή η αγαπημένη, ή ακόμα και οι γονείς.
Σελίδα 60
Έβαλα μπροστά και ρίχτηκα στην κίνηση. Ήξερα πως πήγαινα αργά, σαν να ήθελα να σπρώξω τις στιγμές προς τα πίσω, για να κερδίσω χρόνο.
Σελίδα 68
Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως και όλα να είναι γραμμένα έτσι ώστε να ταιριάζουν σε ένα βιβλίο με προκαθορισμένη υπόθεση, έχοντας σαν αφηγητή έναν παντογνώστη που εκ των προτέρων τα έχει ρυθμίσει όλα, έτσι ώστε να εξυπηρετούν μια παγκόσμια τάξη.
Σελίδα 90
Και κυρίως φώναζα για να τ’ ακούσω εγώ η ίδια, εγώ που είχα αφεθεί στην αυτολύπηση τη στιγμή που ήξερα πως η ζωή είναι αγώνας, είναι ένας αιώνιος θυμός για να διεκδικήσω την ευτυχία. Άφηνα τους άλλους να με νομίζουν θύμα, απροστάτευτη, γιατί αυτός ο ρόλος με βόλευε. Ήθελα να με λυπούνται.
Σελίδα 95
Συνέχισα να τρέμω από θυμό όταν έκλεισε η πόρτα πίσω του. Είχα γίνει έξαλλη όχι γιατί του τα είπα, αλλά γιατί τόσο καιρό δεν τολμούσα να τα πω. Όλοι θέλαμε την ευτυχία και η Λίζα την ήθελε και την είχε για λίγο. Όμως, η ευτυχία δεν έχει καλή σχέση με τη διάρκεια. Δεν μετριέται, όπως δεν μετριούνται και οι σταγόνες της βροχής που ξεπλένουν τις βρομιές απ’ τα πεζοδρόμια. Ούτε μπορεί να αποθηκευτεί γιατί δεν πιάνεται, ακριβώς όπως και τα σύννεφα, που είναι αυταπάτες καθώς το χέρι περνάει ανάμεσά τους, δίχως να βρίσκει αντίσταση. Διαμπερή και ευμετάβλητα, όπως και η ευτυχία και το όνειρο που λαμποκοπά.
Σελίδα 96
Με είχαν μαγνητίσει οι λευκές κορφές των κυμάτων την ώρα που έσπαζαν στα πλαϊνά του πλοίου και διαλυόντουσαν σε αμέτρητες σταγόνες νερού. Τις συμπονούσα, όπως συμπονούσα και εμένα την ίδια, γιατί και εγώ είχα πέσει πάνω σε εμπόδια και είχα διαλυθεί. Αλλά η ζωή είναι ένας ατελείωτος κύκλος, οι σταγόνες θα ξαναγίνουν βροχή και εγώ πάλι θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν, ίσως με καινούργια μορφή.
Σελίδα 103
Η συμβουλή της ήταν πάντα: «Το μόνο πράγμα που πρέπει ν’ αγαπάς είναι ο εαυτός σου. Ε, κι αργότερα αν κάνεις παιδιά, τα παιδιά σου. Και αυτά μετά τον εαυτό σου, γιατί είναι ταξιδιάρικα και θα σ’ αφήσουν.
Σελίδα 123
Όλα τα παραμύθια που μου διάβαζε η Μαρίνα είχαν να κάνουν με γοργόνες, με καράβια μ’ ολάνοιχτα πανιά, με κουμανταδόρους ναυτικούς, άγριους μα και τρυφερούς. Και με την φαντασία μου, έβλεπα τον εαυτό μου, μόνο μέσα σ’ ένα βαρκάκι να ξανοίγομαι στο πέλαγος, να μπορώ να διαβάζω τα μυστικά του βυθού, να έχω παρέα τη γοργόνα του Μεγαλέξανδρου, να ξεκλειδώνω τα βυθισμένα σεντούκια με τα μυστικά του κόσμου. Δεν θα είχα πρόβλημα με την κλειδαριά, όπως τώρα που μεγάλωσα και που καμιά πόρτα δεν μπορώ ν’ ανοίξω γιατί απλούστατα έχω μπερδέψει τα κλειδιά…
Σελίδα 158
ΛΑΜΠΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥ
ΑΓΚΥΡΑ
Οι δείκτες στο μεγάλο ρολόι απέναντι γυρνούσαν σιγά σιγά και στο νου μου έφεραν όλες εκείνες τις μελό ταινίες που οι ηρωίδες και οι ήρωες, μέσα στο χειρουργείο ή στα χέρια πεπειραμένων γιατρών που έχουν ν’ αποφασίσουν αν θα ζήσουν ή όχι, υπέφεραν, πονούσαν, μα ακόμα περισσότερο αγωνιούσε ο αγαπημένος ή η αγαπημένη, ή ακόμα και οι γονείς.
Σελίδα 60
Έβαλα μπροστά και ρίχτηκα στην κίνηση. Ήξερα πως πήγαινα αργά, σαν να ήθελα να σπρώξω τις στιγμές προς τα πίσω, για να κερδίσω χρόνο.
Σελίδα 68
Μερικές φορές σκέφτομαι πως ίσως και όλα να είναι γραμμένα έτσι ώστε να ταιριάζουν σε ένα βιβλίο με προκαθορισμένη υπόθεση, έχοντας σαν αφηγητή έναν παντογνώστη που εκ των προτέρων τα έχει ρυθμίσει όλα, έτσι ώστε να εξυπηρετούν μια παγκόσμια τάξη.
Σελίδα 90
Και κυρίως φώναζα για να τ’ ακούσω εγώ η ίδια, εγώ που είχα αφεθεί στην αυτολύπηση τη στιγμή που ήξερα πως η ζωή είναι αγώνας, είναι ένας αιώνιος θυμός για να διεκδικήσω την ευτυχία. Άφηνα τους άλλους να με νομίζουν θύμα, απροστάτευτη, γιατί αυτός ο ρόλος με βόλευε. Ήθελα να με λυπούνται.
Σελίδα 95
Συνέχισα να τρέμω από θυμό όταν έκλεισε η πόρτα πίσω του. Είχα γίνει έξαλλη όχι γιατί του τα είπα, αλλά γιατί τόσο καιρό δεν τολμούσα να τα πω. Όλοι θέλαμε την ευτυχία και η Λίζα την ήθελε και την είχε για λίγο. Όμως, η ευτυχία δεν έχει καλή σχέση με τη διάρκεια. Δεν μετριέται, όπως δεν μετριούνται και οι σταγόνες της βροχής που ξεπλένουν τις βρομιές απ’ τα πεζοδρόμια. Ούτε μπορεί να αποθηκευτεί γιατί δεν πιάνεται, ακριβώς όπως και τα σύννεφα, που είναι αυταπάτες καθώς το χέρι περνάει ανάμεσά τους, δίχως να βρίσκει αντίσταση. Διαμπερή και ευμετάβλητα, όπως και η ευτυχία και το όνειρο που λαμποκοπά.
Σελίδα 96
Με είχαν μαγνητίσει οι λευκές κορφές των κυμάτων την ώρα που έσπαζαν στα πλαϊνά του πλοίου και διαλυόντουσαν σε αμέτρητες σταγόνες νερού. Τις συμπονούσα, όπως συμπονούσα και εμένα την ίδια, γιατί και εγώ είχα πέσει πάνω σε εμπόδια και είχα διαλυθεί. Αλλά η ζωή είναι ένας ατελείωτος κύκλος, οι σταγόνες θα ξαναγίνουν βροχή και εγώ πάλι θα μαζέψω τα κομμάτια μου και θα ξαναγίνω αυτό που ήμουν, ίσως με καινούργια μορφή.
Σελίδα 103
Η συμβουλή της ήταν πάντα: «Το μόνο πράγμα που πρέπει ν’ αγαπάς είναι ο εαυτός σου. Ε, κι αργότερα αν κάνεις παιδιά, τα παιδιά σου. Και αυτά μετά τον εαυτό σου, γιατί είναι ταξιδιάρικα και θα σ’ αφήσουν.
Σελίδα 123
Όλα τα παραμύθια που μου διάβαζε η Μαρίνα είχαν να κάνουν με γοργόνες, με καράβια μ’ ολάνοιχτα πανιά, με κουμανταδόρους ναυτικούς, άγριους μα και τρυφερούς. Και με την φαντασία μου, έβλεπα τον εαυτό μου, μόνο μέσα σ’ ένα βαρκάκι να ξανοίγομαι στο πέλαγος, να μπορώ να διαβάζω τα μυστικά του βυθού, να έχω παρέα τη γοργόνα του Μεγαλέξανδρου, να ξεκλειδώνω τα βυθισμένα σεντούκια με τα μυστικά του κόσμου. Δεν θα είχα πρόβλημα με την κλειδαριά, όπως τώρα που μεγάλωσα και που καμιά πόρτα δεν μπορώ ν’ ανοίξω γιατί απλούστατα έχω μπερδέψει τα κλειδιά…
Σελίδα 158
