ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ 3

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ

-Πάλαιψες αντρίκεια, μου ‘κανε.
-Ναι, της αποκρίθηκα, είναι αλήθεια αυτό που λες. Δε θέλω να παινευτώ, μα πάλεψα με κορμί και με ψυχή. Δεν άφησα τίποτα στην τύχη. Ούτε μια φορά δεν είπα: Θα πεθάνω. Είδα κομμένα δέντρα που μάχονταν ν’ ανθίσουνε μέσα σε σκοτεινούς τάφους. Είδα πληγωμένα θεριά που παλεύανε ίσαμε την ύστατη πνοή τους να ζήσουνε. Μα σαν βουλή τ’ ανθρώπου να παλεύει για τη ζωή, δε γνώρισα άλλη. Το μυαλό δεν το ’χουμε γιαμπανά…
Σελ.212

-Κλαίς; Γιατί;
-Γιατί σ’ αγαπώ πολύ. Δεν ξέρω πώς να σ’ το πω…
-Όπως το λες είναι όμορφα…
Άπλωσα τα μπράτσα μου, την αγκάλιασα, γύρεψα τα χείλια της και τότε νιώσαμε πως ήμασταν πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Ένιωθα σαν το φρούτο που γούρμασε. Ήθελα να παίζουν όργανα και να χορέψω, να πω λόγια που άλλοτε δεν περνούσαν απ’ το λογισμό μου. Όμορφη που είναι η νιότη σαν έχεις αγάπη!
Σελ.215

Τα κορμιά μας κουβαριαστήκανε. Αγκομαχούσαμε. Το γόνατο του Τούρκου, σίδερο σωστό, ήρθε και στρίμωξε το ξεγυμνωμένο στήθος μου και το κρατούσε καρφωμένο. Μ’ είχε στο χέρι. Το μάτι του άγριο, μεθυσμένο, αντίκρίστηκε με το δικό μου. Κείνη τη στιγμή θα ‘λεγες πως αντιπάλευε η Τουρκιά με την Ελλάδα…
Σελ.222

-Στο μέλλον να είστε προσεκτικότεροι…
Ούτε γάτα ούτε ζημιά! Στον πόλεμο δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τη δολοφονία από την πατριωτική πράξη. Είχα πάρει μέρος σε μάχες, είχα σημαδέψει καλά τους εχθρούς της πατρίδας μου κι ήμουνα περήφανος για τα κορμιά που έφαγα. Μα τούτη δω η πράξη μου αναστάτωσε την καρδιά.
Σελ. 224

-Για μένα, είπε, όσοι βαριούνται να σκεφτούνε και σηκώνουνε τους ώμους, εγκληματούνε. Εσύ, Αξιώτη, είσαι ένοχος για κάτι πιο σοβαρό. Νομίζεις πως την ιστορία τήνε γράφουνε οι στρατηγοί κι οι κυβερνήτες. Κλείνεις μάτια και αφτιά, γίνεσαι ρόδα σκέτη που τήνε κυλούνε στον γκρεμό. Μα εσύ δεν είσαι ρόδα, μπρε, είσαι ο λαός. Πρέπει να νιώσεις τα γεγονότα για να τ’ αλλάξεις.
Σελ. 260

-Λάθος κάνεις, Μανώλη, μεγάλο λάθος. Εγώ την πατρίδα δεν την μπερδεύω με την κυβέρνηση και με το κράτος.
Σελ. 260

-Άιντε, μας τήνε μουφλουζέψανε τη ζωή, είπα. Τήνε κουτσουρεύουνε από δω, τήνε στενεύουνε από κει. Πολέμοι και ξανά πολέμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια; Να ‘βγαζε καμιά καλή μέρα και για μας!
Σελ.264


Το ξένο κεφάλαιο κοιτάζει τα συμφέροντά του. Μην περιμένεις καρδιά και δικαιοσύνη από δαύτο. Οι εκπρόσωποί του κάθονται στα γραφεία τους στις Λόντρες, στα Παρίσια κι όπου αλλού, έχουν μπροστά τους χάρτες, κι όταν τους συμφέρει θυμούνται την αυτοδιάθεση των λαών, τις ελευθερίες και την ανεξαρτησία τους, κι όταν δεν τους συμφέρει πατούν μια κόκκινη μολυβιά και διαγράφουνε χώρες και λαούς… Το δυστύχημα είναι πως, τώρα δα, το κόκκινο μολύβι τους βρίσκεται πάνω από τις κεφαλές μας!
Σελ. 274