ΒΙΒΛΙΟπαρουσίαση "κυκλάμινου του βουνού": Μαρτίου 2007

Σάββατο 31 Μαρτίου 2007

Όσο μπορείς ΚΑΒΑΦΗΣ

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μήν την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μήν την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την

στων σχέσεων και τών συναναστροφών

την καθημερινή ανοησία,

ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(1913)

- Να είχα λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα… Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα… Να ‘ρχότανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα ντουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου τον θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.
Σελίδα 124

«Έχεις δει κάτι πιο λευκό απ’ το χιόνι;»
«Όχι. Εσύ;»
«Εγώ έχω δει. Ήταν ένα περιστέρι. Το βρήκα σήμερα το μεσημέρι να κρέμεται νεκρό στους χιονισμένους εχίνωπες. Ήταν πιο λευκό απ’ το χιόνι. Στ’ ορκίζομαι.»
«…Ποιος το σκότωσε;»
«Αυτοί εκεί κάτω. Οι άνθρωποι.»
«Μα… ξέρω πως τα περιστέρια τ’ αγαπούν, τα ‘χουν σαν σύμβουλο της ειρήνης.»
«Χα! Ποιας ειρήνης; Τι λες, μωρέ Ατόπη! Αυτοί εκεί κάτω έχουν μαζέψει ένα σωρό σύμβολα για να στολίζουν τα σαλόνια τους και τις στολές τους. Κάνουν φιέστες υψώνοντας τα σύμβολα τους, για να μπορούν πιο καλυμμένα να σκοτώνουν αυτά που συμβολίζουν. Κατάλαβες; Τα χρησιμοποιούν σαν άλλοθι, σαν κρυψώνα για τις ενοχές τους.»
Σελίδα 127-128

«Πώς δεν τους χωνεύω αυτούς εκεί κάτω…» θύμωσε η Ατόπη. «Ζούνε μέσα στο τάχα και στο δήθεν. Ξοδεύουν τόση ενέργεια για να κυνηγήσουν ένα κίτρινο φύλλο που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού. Μια Χρύσα…»
«Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού;» απόρησε η Φιλίνα.
«Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται…»
Σελίδα 112

Η ΔΕΚΑΤΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ James Redfield

Η ΔΕΚΑΤΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ

James Redfield

«Αν είναι αρκετή η ενέργεια , δεν υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να θεραπευτεί: το μίσος… ο πόλεμος. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συναντηθούν και να συνεργαστούν άτομα που έχουν το σωστό όραμα».
Σελίδα 78

Μαζί με την αγαλλίαση και την ελευθερία που μας έδινε η γνώση ότι είμαστε ζωντανοί, ερχόταν επίσης ο φόβος και η αβεβαιότητα που μας δημιουργούσε το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί χωρίς να ξέρουμε γιατί.

….Η δύναμη αυτών των συναισθημάτων θα μας υπενθύμιζε ότι, όσο ανασφαλής κι αν φαίνεται η ζωή, στην πραγματικότητα δεν είμαστε μόνοι, ότι υπάρχει σκοπός και νόημα πίσω από το μυστήριο της ύπαρξης.
Σελίδα 125

Είμαστε όλοι ψυχές σε ανάπτυξη. Όλοι έχουμε μια θετική αρχική πρόθεση. Και όλοι μπορούμε να θυμηθούμε. Η ευθύνη μας είναι να διατηρήσουμε αυτή την ιδέα και να τη μεταδώσουμε σε όποιον συναντάμε.
Σελίδα 241

Ο Κόσμος της Σοφίας Jostein Gaarder

Ο Κόσμος της Σοφίας

Jostein Gaarder

Είναι, όμως, πολύ πιθανό να σκοντάψεις κάποτε πάνω στον ίδιο σου τον εαυτό. Μπορεί να σηκωθείς μια ωραία μέρα και να δεις τη Σοφία με άλλα μάτια. Μπορεί, μάλιστα, αυτό να σου συμβεί ακριβώς κάποια φορά που θα περπατάς μέσα στο δάσος.
Σελίδα 29

Γιατί η αληθινή γνώση έρχεται πάντα από μέσα μας. Δεν μπορούμε να την πάρουμε απέξω, όπως και δεν μπορούμε να την μεταδώσουμε στους άλλους σταλάζοντάς τη μέσα στο κεφάλι τους. Μόνο η γνώση που έρχεται από μέσα μας είναι η αληθινή γνώση.
Σελίδα 88

Τι γνώμη έχεις, Σοφία; Θα μπορούσες να ζήσεις ευτυχισμένη κάνοντας διαρκώς πράγματα που βαθιά μέσα σου θεωρείς λανθασμένα και άδικα; Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λένε ασταμάτητα ψέματα και κλέβουν και συκοφαντούν άλλους. Εντάξει, το παραδέχομαι! Αλλά το κάνουν επειδή δεν ξέρουν ότι είναι λάθος – ότι είναι άδικο, αν θέλεις. Νομίζεις, όμως, ότι αυτός ο τρόπος ζωής τους κάνει ευτυχισμένους; Ο Σωκράτης πίστευε πως όχι.
Σελίδα 93

Τίποτα δεν μαθαίνουμε σχολείο… Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα σ’ ένα δάσκαλο και σ’ έναν πραγματικά φιλόσοφο είναι πως ο δάσκαλος νομίζει ότι ξέρει ένα σωρό πράγματα και προσπαθεί διαρκώς να τα χώσει μέσα στα κεφάλια των μαθητών του, ενώ ο αληθινός φιλόσοφος προσπαθεί να μελετήσει και να καταλάβει τα πράγματα μαζί με τους μαθητές του».
Σελίδα 94

Το ίδιο κάνουμε και μέσα στο κεφάλι μας: ξεχωρίζουμε μέσα στο μυαλό μας τα πράγματα που είναι φτιαγμένα από πέτρα και τα βάζουμε χωριστά. Διακρίνουμε τα έμψυχα από τα άψυχα, διακρίνουμε τα «φυτά» από τα «ζώα» και από τους «ανθρώπους».
Σελίδα 142

Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007

ΟΝΙΤΣΑ Λε Κλεζιό

ΟΝΙΤΣΑ

Ζ.Μ.Γ. Λε Κλεζιό

«Η τιμή, Σινιορίνα! Μα κοιτάξτε γύρω σας! Οι μέρες όλων μας είναι μετρημένες! Και των καλών, και των κακών, και των έντιμων, και των ανθρώπων σαν εμένα! Η αυτοκρατορία έληξε, Σινιορίνα, γκρεμίζεται από όλες τις πλευρές, γίνεται σκόνη, το μεγάλο κράτος της αυτοκρατορίας βυθίζεται αξιοπρεπώς! Εσείς μιλάτε για ευσπλαχνία, ο άντρας σας ζει με χίμαιρες, και στο μεταξύ τα πάντα γκρεμίζονται! Εγώ όμως δεν θα φύγω. Θα μείνω εδώ για να τα δω όλα αυτά, είναι η αποστολή μου, ο προορισμός μου, να κοιτάζω το καράβι που βουλιάζει!»
Σελίδα 174

Τίποτα πια δεν ήταν αληθινό.
…Όλα ήταν ψέματα, ίδια με τις ιστορίες που διηγείσαι στα παιδιά μόνο και μόνο για να δεις τα μάτια τους να λάμπουν.
Σελίδα 225

Ωστόσο του αρέσει να τον χτυπά ο αέρας. Είναι σαν ένα μαχαίρι που κόβει τις αναμνήσεις. Μένει γυμνός όπως τα δέντρα το χειμώνα.

Σελίδα 238

άνεμος κουβάρι Διονύσης Χαριτόπουλος

ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Δεν έχεις φύγει και το ξέρω.
Δεν χρειάζεται τρόπος. Για να επιστρέψει κάποιος, πρέπει απαραίτητα να ‘χει φύγει. Νιώθω πόσο μ’ αγαπάς – πιο πολύ ακόμα κι απ’ όσο εγώ. Πιο πολύ. Και για όλη σου τη ζωή. Θα πεθάνουμε σίγουρα μαζί, γι’ αυτό δεν χρειάζεται να πεθάνει κανείς μας τώρα.
Έχουμε μέλλον και μάλιστα πολύ ευτυχισμένο.
Σελίδα 349

-Είναι ανοιχτοί λογαριασμοί. Είχες δίκιο… Τι να σου πω τώρα… Δεν καταλάβαινα πόση ευγένεια έχει η δική σου απόσυρση… Με τέτοια χυδαία λογική είμαστε οπλισμένοι οι άνθρωποι, να νομίζουμε «κλείσιμο» και «απομόνωση» ό,τι δε μας φέρνει σε επαφή με τον κάθε άσχετο…
Σελίδα 353

Πρώτη φορά στη ζωή μου και δεν μπορώ να διανοηθώ πως θα υπάρξει μια «ζωντανή» συνέχεια που δεν θα σε εμπεριέχει.
Σελίδα 359

Κι αν υπάρχει κάτι (και πολύ εγωιστικό) που ελπίζω να μην το κάνεις είναι το να πεθάνεις πριν από μένα.
Σελίδα 362

Η ΜΠΟΡΑ ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Η ΜΠΟΡΑ

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Εγώ δεν ξέρω πολλά γράμματα. Μα όπως κάθομαι τις νύχτες στην αυλή μου και κοιτάζω τ’ αστέρια, σκέφτομαι και μερικά πράματα. Σκέφτομαι λοιπό, τι διαφορά υπάρχει να ‘σαι μέσα στους ανθρώπους ή μέσα στα θερία. Και λέω πως με τα θερία, είναι καλύτερα. Στο κάτω κάτω, αυτά τα ξέρεις. Είναι θερία, λες. Και φυλάγεσαι. Τους ανθρώπους όμως; Μέχρι να πάρεις είδηση τι θεριό έχεις δίπλα σου, σε κατασπάραξε. Πάει. Τους ανθρώπους εγώ τρέμω. Τους όμοιούς μου. Που μιλούνε, που χαϊδεύουνε , που χιχιρίζουνε, που χαιρετούνε. Αλίμονο απ’ αυτούς, Χριστέ μου. Αλίμονο και τρισαλίμονο.
Σελίδα 42

Δεν έμαθα γράμματα πολλά. Δεν εδιάβασα τα βιβλία που γράψανε οι σοφοί. Θα ‘θελα να ‘ξερα μονάχα πώς γίνονται όλ’ αυτά. Πώς αλαφρώνει τόσο το κορμί, πώς δροσερεύει η ψυχή, κι ακόμη πού βρίσκεται και ξεμπουκάρει τόση δύναμη. Από τη μια ώρα στην άλλη… Πώς γίνονται όλα τούτα τα πράματα… Σαν να ‘ναι ο ίδιος ο Θεός που κατεβαίνει και θρονιάζεται στον άνθρωπο. Σαν να γίνεται θάμα… Εγώ μόνο να τα νιώθω μπορώ… Τίποτις άλλο.
Σελίδα 83

Σ’ ευχαριστώ, Θε μου, που μ’αξίωσες να δω τον κόσμο που έπλασες. Να δω τη θάλασσα, τον ουρανό, τους κάμπους. Σ’ ευχαριστώ γιατί με πήρες κρυφά ένα βράδυ, και μου ψιθύρισες στ’ αυτί:
«Κοίταξε τη γη, Σοφία. Κοίταξε το έργο μου. Σ’ αρέσει;»
Αριστούργημα είναι, Θε μου. Μπράβο σου! Γεια στα χέρια σου, που λένε. Μπορεί να μου’ δωκες βάσανα πολλά. Κι ασήκωτα. Μα μου φύλαες δώρο ακριβό. Τι θα ‘ρθει από δω και μπρος, μόνο εσύ το ξέρεις. Μα ό,τι και να ‘ ναι, δεν πειράζει.
Σελίδα 84

Ο Θεός να μην αφήνει το άνθρωπο που του ‘ρθε η κεραμίδα, να συναντά στο διάβα του εκείνους που του λέγανε να φυλάγεται…
Σελίδα 149

Κυριακή 18 Μαρτίου 2007

Η εφηβεία της λήθης ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ

ΣΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ

Τσαγγαράδα

Χτισμένο στις πλαγιές του μισοφέγγαρου το σπίτι.
Κρεμόταν το μπαλκόνι απ΄την κληματαριά
βαρύ τσαμπί ονείρου που θα τρέξει
περί του τέλους του Αυγούστου και θα λείπω.
Στις σκαλωσιές του αθέατου τριζόνια μαστορεύαν
τις ετοιμόρροπες σκεπές της ησυχίας
άσπρα κεραμίδια από γαρδένιες.
Κάθησα με την πλάτη γυρισμένη στον γκρεμό
και την ανάπαυλα προς την μεριά που τον ξεχνάει.
Επάνω μου περιποιητικά κλαδάκια ενός δέντρου
ράντιζαν τα μαλλιά μου με ελαφριάν αναστάτωση
όπως τους υπαγόρευε ο εύοσμος κυματισμός ανέμου.
Μην κάθεσαι από κάτω, απομακρύνσου μου φώναξες,
είναι πικρός ο ίσκιος που κάνει η καρυδιά.
Τι πείραζε.
Κατάπικρος δεν είναι και ο ίσκιος
που κάνει η απομάκρυνση
και δεν πικράθηκε εξ αιτίας του η σκιά μου;
Κάτω η θάλασσα έδειχνε ν΄ασπάζεται
τη σκούρα άποψη της νύχτας
παρά των αστεριών τις σκόρπιες αντιρρήσεις.
Καιγόντουσαν ξερόκλαδα και φύλλα παραδίπλα.
Στον διάπλατο έλα μύριζε ο καπνός.
Σπίθες εξάπλωναν τραγούδι.....
αυτά που καίγονται τα έκαψα όλα
κι αυτά που λέγονται τα είπα όλα.
Περίεργο.
Σαν διάπλατο έλα μοσχοβόλαγε
και τούτη η απελεύθερη ηρωίδα καύση.
Κάποιος απ΄την ομήγυρη
ως φαίνεται δεν είχε καλοακούσει το όνομά μου
κι όλο το βράδυ με έλεγε Νίκη.
Ε πια τι λες, με τέτοιο όνομα
δεν θα σε κατακτήσω ψέμα;

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Από την συλλογή Η Εφηβεία της λήθης,
Ίκαρος, Αθήνα 1999

Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει PAULO COELO

"Οι ποιητές αγαπούσαν την πανσέληνο και έγραφαν γι΄αυτή χιλιάδες στίχους, αλλά η Βερόνικα είχε πάθος για το μισοφέγγαρο, επειδή είχε ακόμη χώρο να μεγαλώσει, να επεκταθεί, να γεμίσει με φως όλη την επιφάνειά του πριν από την αναπόφευκτη παρακμή του."
Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Paulo Coelho,
"Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει",
εκδόσεις Λιβάνη,
σελίδα 103

Αναζητώντας τη Μαρία Ελένη Γκίκα

Αναζητώντας την Μαρία

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

σελ.42
«Κάθησα στη γωνιά μου, κατέβασα τα αόρατα ρολά, ήπια δυο γουλιές ......
Πήρα ένα στυλό μπικ και σ΄ένα άσπρο δίχως γραμμές χαρτί, έγραψα σαν σε παραίσθηση».

«Ξανά και ξανά, σαν τιμωρία ώσπου κουράστηκα. Κουρέλιασα το χαρτί σαν τη ζωή μου κι έτσι σβολάκι το πέταξα...... Στα χέρια μου ένα τίποτα. Μια ζωή σαν το τσαλακωμένο χαρτί».

σελ.43
«Ντύθηκα όπως κουκούλι, εργασιομανία. Καλά τα κατάφερα. Δούλεψα, δούλεψα, ξέχασα τα πάντα. Ένα σκυλί έγινα. Ένα σκυλί 75 κιλά. Ασφαλιζόμουν στα σάντουιτς, στις μακαρονάδες. Χανόμουν στη γλυκιά καταπραϋντική γεύση της σοκολάτας».

σελ.52
«Τελικά μας σκοτώνει ότι αγαπάμε».

σελ.57
«Η πιο καλή ψεύτρα. Γιατί ήμουνα πάντα ειλικρινής».

MASTER CLASS

Τετάρτη 21 Ιουνίου, 2006

Απόψε πάμε θέατρο
Αρκετά σας ζάλισα με τα βιβλία. Απόψε λέω να πάμε σ΄ένα θέατρο. Τι σημασία έχει αν δεν παίζεται πια; Σε μένα που γράφω έχει μείνει για πάντα στο ημερολόγιό μου και στην μνήμη μου. Από κει θα σας το θυμήσω κι εσάς. Άλλωστε κάποια έργα είναι διαχρονικά. Πάντα έχουν κάτι να πουν.

20/5/98 Ξημ. Τετάρτης βράδυ 2 παρά τέταρτο
Είδα στο θέατρο την Κάτια Δανδουλάκη στο MASTER CLASS.
Απίθανη! Μοναδική!Της είχα χαρίσει το βιβλίο μου παλιότερα και μου είπε ότι την συγκίνησε. Έτσι στην αφιέρωση στο βιβλίο του έργου της, μου έγραψε «Μουτ» που θα πει "κουράγιο".Όσο για το έργο, έκοβε ανάσες κι όσο για τη Μαρία Κάλλας....Τι να γράψω εγώ;

Κάθε φράση της και μια σοφία. Το βιβλίο μου είναι όλο σημειωμένο. Σελίδες ολόκληρες αντέγραψα στο ημερολόγιό μου, για να τα θυμάμαι.
Παραδείγματος χάριν:

"Ήξερα πως δεν είχα λουκ - και απέκτησα!Κανένας δεν νοιάζεται για τις φουρτούνες που έχεις περάσει.
Πρέπει να ξέρεις τα όριά σου, να ξέρεις ως που φτάνει ο ίσκιος σου....
Τα δάκρυα δεν θα σας βγάλουν πουθενά. Ούτε στο θέατρο, ούτε στην πραγματική ζωή. Οπωσδήποτε, όχι μαζί μου.....
Κανένας δε νοιάστηκε πόσες νύχτες έχω κλάψει ως τα ξημερώματα....
Κανένας δεν σκοτίζεται για το μουσκεμένο μαξιλάρι σου
....Εγώ τα έμαθα με ιδρώτα και αίμα. Δεν είχα κανένα να μου τα πει.
Τι άλλο περιμένεις; Δέξου το δώρο! Πάρε αυτό που σου δίνουν. Σήκω και βασίλεψε. Σήκω και πάρε τη θέση σου στον κόσμο.
Δεν μ΄αρέσουν πολλά απ΄τους Γερμανούς, αλλά μ΄αρέσει το "Μουτ".

Τι να πρώτο αντιγράψεις; Και τι να γράψω εγώ, πόσο με άγγιξε η Μαρία που ήταν η Κάτια, η Κάτια που ήταν η Μαρία....
Εγώ και τις δυο τις συνάντησα.

Ο Αλχημιστής Paulo Coelho

Σελίδα 145:
Τα αγόρι όμως σκεφτόταν το θησαυρό του. Όσο πιο πολύ πλησίαζε στο όνειρό του, τόσο πιο δύσκολα γίνονταν τα πράγματα. Δεν υπήρχε πια αυτό που ο γέρος βασιλιάς είχε αποκαλέσει «τύχη του πρωτάρη». Τώρα, πια το ήξερε, αντιμετώπιζε τη δοκιμασία της επιμονής και του θάρρους όσων ψάχνουν για τον Προσωπικό τους Μύθο. Γι΄αυτό, δεν έπρεπε ούτε να βιαστεί ούτε να χάσει την υπομονή του, αλλιώς δε θα έβλεπε τελικά τα σημάδια που ο Θεός είχε βάλει στο δρόμο του.

Σελίδα 146:«Μη χάσεις την υπομονή σου», επανέλαβε το αγόρι στον εαυτό του.
«Όπως είπε ο καμηλιέρης, να τρως την ώρα του φαγητού. Και να βαδίζεις την ώρα του βαδίσματος».

Σελίδα 205:
«Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει», του είπε η καρδιά του».

Σελίδα 207:
»Πάντα, πριν πραγματοποιήσεις ένα όνειρο, η Ψυχή του κόσμου αποφασίζει να ελέγξει τι μαθεύτηκε κατά την πορεία. Και αυτό, όχι επειδή είναι κακιά, αλλά για να μπορέσουμε, μαζί με το όνειρό μας, να κάνουμε κτήμα και αυτά που μάθαμε κατά την πορεία μας προς τα εκεί. Αυτή είναι η στιγμή που οι περισσότεροι άνθρωποι τα παρατάνε. Είναι αυτό που στη γλώσσα της ερήμου το λέμε:
«Να πεθάνεις από τη δίψα, ενώ οι φοινικιές φαίνονται πια στον ορίζοντα».
»Μια αναζήτηση αρχίζει πάντα με την τύχη του πρωτάρη. Και τελειώνει πάντα με τη δοκιμασία του κατακτητή.Το αγόρι θυμήθηκε μια παλιά παροιμία της χώρας του.
Έλεγε ότι
η πιο σκοτεινή ώρα ήταν εκείνη πριν από την ανατολή.

Σελίδα 215:
Όποιος επεμβαίνει στον Προσωπικό μύθο των άλλων ποτέ δε θα ανακαλύψει τον δικό του.

Σελίδα 245-246:
Καθώς ανηφόριζε έναν αμμόλοφο-και μόνο τότε- η καρδιά του του ψιθύρισε στο αφτί:
«Το νου σου στο σημείο όπου θα κλάψεις. Γιατί σ΄εκείνο το σημείο θα είμαι εγώ και σ΄εκείνο το σημείο θα είναι και ο θησαυρός σου».

Και η ουσία:
Κι όταν επιδιώξεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να γίνει όπως επιθυμείς.

Πίστεψέ το και θα το δεις! Γουέιν Ντύερ

Διάβασα τελευταία ένα βιβλίο και μου άρεσε πολύ η ιστορία με τα ψάρια. Γι΄αυτό σας την αντιγράφω:
«Πιστεύουμε ότι αρμονία σημαίνει το να έχουμε πράγματα και ν΄αγωνιζόμαστε για περισσότερα απ΄αυτά τα πράγματα. Αλλά αφθονία πραγματικά σημαίνει, ότι η αιωνιότητά μας και το σύμπαν μας είναι κάτι το ατέλειωτο. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να βλέπουμε. Πάντα μου άρεσε αυτή η μικρή παρακάτω ιστορία με τα ψάρια που χαρακτηρίζει πολύ όμορφα την πρόθεση αυτού του Κεφαλαίου:
«Με συγχωρείς, είπε ένα ψάρι της θάλασσας σ΄ένα άλλο, εσύ είσαι πιο τακτικό και με πιο πολλή πείρα από μένα, κι ίσως να μπορείς να με βοηθήσεις. Πες μου, που μπορώ να βρω αυτό το πράγμα που το λένε θάλασσα; Το ψάχνω παντού, αλλά χωρίς αποτέλεσμα».
«Η θάλασσα», είπε το άλλο ψάρι, «είναι αυτό που μέσα του κολυμπάς τώρα».
«Α, ώστε αυτό είναι; Μα αυτό είναι μονάχα νερό. Εκείνο που ψάχνω εγώ είναι η θάλασσα», είπε το μικρότερο ψάρι, νιώθοντας μεγάλη απογοήτευση. Κι εμείς το ίδιο κολυμπούμε μέσα στην ολοκληρωτική αφθονία. Δεν χρειάζεται λοιπόν να προσπαθούμε να την βρούμε. Άσχετα με το πόσο μακριά εκείνο το μικρό ψάρι θα μπορούσε να κολυμπήσει, δεν θα βγει ποτέ από τη θάλασσα. Είναι το ίδιο απόλυτα άφθονη γι΄αυτό, όπως είναι και το σύμπαν μας για μας»

Γουέιν Ντύερ,
«Πίστεψέ το και θα το δεις»,
εκδόσεις Γλάρος,
σελίδα 180

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007

Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

Αν μ' αγαπάς, μη μ' αγαπάς

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΑΓΚΥΡΑ

Οι κουβέντες μας σαν να μη σημαίνουν τίποτα.

Όμορφες φράσεις, η μια δίπλα στην άλλη. Λέξεις προστατευτικά επιλεγμένες, τόσο βαρύγδουπες ώρες, ώρες, και συνήθως τόσο κενές.

Ποτέ μου δεν εμπιστευόμουν τις λέξεις. Και ας παλεύω τόσο πολύ με αυτές.

........

Αν θα μπορούσαμε, αλήθεια, να εφεύρουμε μια γλώσσα πιο σωματική! Μια γλώσσα αληθινή, ανερυθρίαστη.

.......

Να είναι μόνο αυτή. Κι όχι αυτή και το αντίθετό της.

ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΚΩΝ ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ

Γράψε κάτι για μένα, μ' είχε παρακαλέσει ο πατέρας.

..........

Στο υπόσχομαι, απάντησα κι ως σήμερα, το ομολογώ, το είχα λησμονήσει.

........

Παρέλαση Αναπήρων Πολέμου. Είκοσι εφτά καροτσάκια σε εννιά σειρές. Οι περισσότεροι από τους τριακόσιους αγγέλους που κουτσαίνουν στον ουρανό, έχουν την εικόνα κολλημένη στο μέτωπο.

......Μάτια ακίνητα, δίχως να δακρύσει. "Γιατί τον διάλεξαν άραγε;" Υπήρχαν τόσοι κομπάρσοι... Για την εμφάνεια του τραύματός του; Για τη συγκίνηση που επισύρει ένα κανονικό πρόσωπο λειψού σώματος; να θυμήθηκε τη στιγμή των φωτογραφήσεων ή της κινηματογράφησης το πρωινό της απώλειας;

ΟΙ ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΡΚΩΝ

Γιάννης Τσίγκρας

ΝΕΦΕΛΗ

ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΕΞΩΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΖΑΓΟΡΑΣ ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΣ

Εκκλησίες και Εξωκκλήσια της Ζαγοράς

ΝΙΚΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΟΣ

ΖΑΓΟΡΑ

Ο δάσκαλός μου!

Αυτό το θησαυρό έχουμε χρέος ως ορθόδοξοι χριστιανοί να τον διαφυλάξουμε, αντιστεκόμενοι με την πίστη μας στα συνθήματα του άκριτου προοδευτισμού, του ωχαδερφισμού και του θρησκευτικού αποχρωματισμού.

Το ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΑΓΚΥΡΑ

Κι επέστρεψα. Εξάλλου, δεν υπάρχει πεπρωμένο να 'ναι καλύτερο από κάποιο άλλο. Και κάθε άνθρωπος θα πρέπει το δικό του να το σέβεται. Να το τιμά αυτό που κουβαλάει.

Κι εγώ ακόμα μέσα μου τον κουβαλώ. Όπως τα άγρια βουνά και τις χαράδρες μας. Με όλα τ' αγκάθια του. Κι ας με ματώνουν!