MASTER CLASS

Τετάρτη 21 Ιουνίου, 2006

Απόψε πάμε θέατρο
Αρκετά σας ζάλισα με τα βιβλία. Απόψε λέω να πάμε σ΄ένα θέατρο. Τι σημασία έχει αν δεν παίζεται πια; Σε μένα που γράφω έχει μείνει για πάντα στο ημερολόγιό μου και στην μνήμη μου. Από κει θα σας το θυμήσω κι εσάς. Άλλωστε κάποια έργα είναι διαχρονικά. Πάντα έχουν κάτι να πουν.

20/5/98 Ξημ. Τετάρτης βράδυ 2 παρά τέταρτο
Είδα στο θέατρο την Κάτια Δανδουλάκη στο MASTER CLASS.
Απίθανη! Μοναδική!Της είχα χαρίσει το βιβλίο μου παλιότερα και μου είπε ότι την συγκίνησε. Έτσι στην αφιέρωση στο βιβλίο του έργου της, μου έγραψε «Μουτ» που θα πει "κουράγιο".Όσο για το έργο, έκοβε ανάσες κι όσο για τη Μαρία Κάλλας....Τι να γράψω εγώ;

Κάθε φράση της και μια σοφία. Το βιβλίο μου είναι όλο σημειωμένο. Σελίδες ολόκληρες αντέγραψα στο ημερολόγιό μου, για να τα θυμάμαι.
Παραδείγματος χάριν:

"Ήξερα πως δεν είχα λουκ - και απέκτησα!Κανένας δεν νοιάζεται για τις φουρτούνες που έχεις περάσει.
Πρέπει να ξέρεις τα όριά σου, να ξέρεις ως που φτάνει ο ίσκιος σου....
Τα δάκρυα δεν θα σας βγάλουν πουθενά. Ούτε στο θέατρο, ούτε στην πραγματική ζωή. Οπωσδήποτε, όχι μαζί μου.....
Κανένας δε νοιάστηκε πόσες νύχτες έχω κλάψει ως τα ξημερώματα....
Κανένας δεν σκοτίζεται για το μουσκεμένο μαξιλάρι σου
....Εγώ τα έμαθα με ιδρώτα και αίμα. Δεν είχα κανένα να μου τα πει.
Τι άλλο περιμένεις; Δέξου το δώρο! Πάρε αυτό που σου δίνουν. Σήκω και βασίλεψε. Σήκω και πάρε τη θέση σου στον κόσμο.
Δεν μ΄αρέσουν πολλά απ΄τους Γερμανούς, αλλά μ΄αρέσει το "Μουτ".

Τι να πρώτο αντιγράψεις; Και τι να γράψω εγώ, πόσο με άγγιξε η Μαρία που ήταν η Κάτια, η Κάτια που ήταν η Μαρία....
Εγώ και τις δυο τις συνάντησα.