Το υστερόγραφο μιας συγγνώμης
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ
ΑΓΚΥΡΑ
Για πρώτη φορά ένιωθε τόσο μόνη, εντελώς άδεια, κι ας είχε τη φιλοσοφία της περί μοναξιάς, ότι δηλαδή, «Χίλιες φορές καλύτερα ν’ απορροφιέσαι στις σκέψεις σου, στα όνειρά σου και να ’σαι μόνος αλλά ολοκληρωμένος, παρά να είσαι με πολλούς και αναγκασμένος να επιδεικνύεις από τις πιο απλές μέχρι τις σημαντικότερες πτυχές του εαυτού σου».
Σελίδα 10
Για την Ειρήνη, αυτό το υγρό στοιχείο ήταν και θα παρέμενε το σημείο αναφοράς της ζωής της. Είχε προσδώσει στη θάλασσα την υπόσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ταύτιζε τη συμπεριφορά της με τ’ ανθρώπινα αισθήματα και την έβλεπε πότε ήρεμη, άγρια, απελπισμένη, παράφορη, ζηλιάρα, άλλοτε πάλι ζεστή, κρύα , απαλή, συντροφική, κακιά, θανατερή, σαν την συμπεριφορά των ανθρώπων. Συχνά έλεγε πως, «η θάλασσα έχει μιλιά. Έχει μια φωνή που σ’ αγγίζει».
Σελίδα 18
Δεν ήταν νόμιμη η εγκυμοσύνη, ωραία, το δεχόμουν αυτό, μα μήπως θα ήταν νόμιμη η στέρηση μιας ζωής; Και ποιος κριτής υπάρχει να κρίνει τη διαφορά, το μέγεθος της συνωμοσίας μιας άμβλωσης έναντι μιας τολμηρής απόφασης να συνεχιστεί η διαιώνιση, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει επισήμως ένας πατέρας; Δηλαδή, οι άνθρωποι υπάρχουν για να κρίνουν τους ανθρώπους κι όχι ο ίδιος ο θεός;
Σελίδα 117
Όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη στο κέντρο του κόσμου μου, το μικρό μου πλασματάκι που σάλευε κάθε φορά που αισθανόταν τον πανικό, το θυμό, την απογοήτευσή μου.
Ο γιατρός μού είπε πως «… μια γυναίκα για να γίνει μάνα χρειάζονται θυσίες και η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια αλλά στάση ζωής. Η ταλαιπωρία πρόσκαιρη και οι πόνοι οι γλυκύτεροι στην πλάση».
Σελίδα 145
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΒΑΡΒΑΡΗΓΟΣ
ΑΓΚΥΡΑ
Για πρώτη φορά ένιωθε τόσο μόνη, εντελώς άδεια, κι ας είχε τη φιλοσοφία της περί μοναξιάς, ότι δηλαδή, «Χίλιες φορές καλύτερα ν’ απορροφιέσαι στις σκέψεις σου, στα όνειρά σου και να ’σαι μόνος αλλά ολοκληρωμένος, παρά να είσαι με πολλούς και αναγκασμένος να επιδεικνύεις από τις πιο απλές μέχρι τις σημαντικότερες πτυχές του εαυτού σου».
Σελίδα 10
Για την Ειρήνη, αυτό το υγρό στοιχείο ήταν και θα παρέμενε το σημείο αναφοράς της ζωής της. Είχε προσδώσει στη θάλασσα την υπόσταση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ταύτιζε τη συμπεριφορά της με τ’ ανθρώπινα αισθήματα και την έβλεπε πότε ήρεμη, άγρια, απελπισμένη, παράφορη, ζηλιάρα, άλλοτε πάλι ζεστή, κρύα , απαλή, συντροφική, κακιά, θανατερή, σαν την συμπεριφορά των ανθρώπων. Συχνά έλεγε πως, «η θάλασσα έχει μιλιά. Έχει μια φωνή που σ’ αγγίζει».
Σελίδα 18
Δεν ήταν νόμιμη η εγκυμοσύνη, ωραία, το δεχόμουν αυτό, μα μήπως θα ήταν νόμιμη η στέρηση μιας ζωής; Και ποιος κριτής υπάρχει να κρίνει τη διαφορά, το μέγεθος της συνωμοσίας μιας άμβλωσης έναντι μιας τολμηρής απόφασης να συνεχιστεί η διαιώνιση, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει επισήμως ένας πατέρας; Δηλαδή, οι άνθρωποι υπάρχουν για να κρίνουν τους ανθρώπους κι όχι ο ίδιος ο θεός;
Σελίδα 117
Όλη μου η προσοχή ήταν στραμμένη στο κέντρο του κόσμου μου, το μικρό μου πλασματάκι που σάλευε κάθε φορά που αισθανόταν τον πανικό, το θυμό, την απογοήτευσή μου.
Ο γιατρός μού είπε πως «… μια γυναίκα για να γίνει μάνα χρειάζονται θυσίες και η εγκυμοσύνη δεν είναι αρρώστια αλλά στάση ζωής. Η ταλαιπωρία πρόσκαιρη και οι πόνοι οι γλυκύτεροι στην πλάση».
Σελίδα 145
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου