ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ ΛΕΙΑ ΒΙΤΑΛΗ (αποσπάσματα)

Μυθιστόρημα
ΙΕΡΗ ΠΑΓΙΔΑ
Λεία Βιτάλη
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Στο σπίτι μας στο Πόντε ντι Ριάλτο είχαμε ένα μικρό κήπο, με πανέμορφα, είναι η αλήθεια, λουλούδια και ένα μεγάλο δέντρο -σαν το πλατάνι στην πατρίδα-, που καθόμασταν από κάτω τα καλοκαίρια για δροσιά. Εκεί, στις ρίζες αυτού του δέντρου, μόλις πριν από ένα μήνα, είχαμε θάψει τον μικρό μας αδελφό. Δηλαδή όχι ακριβώς τον ίδιο. Ένα ρούχο του θάψαμε, εκείνο που συνήθιζε να φορά όταν πήγαινε ιππασία με το αγαπημένο του ολόλευκο αράπικο άλογο.
Σελίδα 23

Δίπλα στον Ιάκωβο, κάτω απ΄το ίδιο δέντρο, είχαμε θάψει και τον Ιωάννη -δηλαδή το δαχτυλίδι του γάμου της Μαρίας.
Σελίδα 25

Εγώ τους έγραψα και για το κίτρινο φουστάνι, ξέροντας τουλάχιστον πως η Άννα μας θα χαιρόταν. Το σπίτι μου φαινόταν πολύ άδειο τώρα που έλλειπαν όλοι, μα περισσότερο φαινόταν άδειο καθώς μαζί με τους ανθρώπους απουσίαζαν κι όλα σχεδόν τα πολύτιμα πράγματά μας, ιδιαίτερα τα εικονίσματά μας. Η μητέρα, που είχε συνηθίσει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί να σταυροκοπιέται μπροστά σε κάποιο εικόνισμα, τώρα άφηνε τον σταυρό της στη μέση, ανακαλύπτοντας πως σ΄εκείνον τον τοίχο που στεκόταν δεν υπήρχε εικόνισμα πια, και μέχρι να βρει έναν άλλο με εικόνισμα είχε ξεχάσει για ποιο λόγο έκανε την προσευχή της.
Σελίδα 106


Το μόνο που έχω εδώ είναι χαρτί, νερό και ένας αραιός κίτρινος χυλός, που δεν τρώγεται, μα τελικά κοντεύει να μ΄αρέσει. Δεν έχω φως. Όταν δύσει ο ήλιος, δεν βλέπω, γιατί δεν έχω κερί. Δεν μου ΄φεραν. Δεν ξέρω ποιοί είναι εδώ, δεν τους έχω δει, και δεν ξέρω πόσον καιρό είμαι εδώ. Στην αρχή μετρούσα τις μέρες, τώρα έχω χάσει την συνέχεια. Δεν μετράω. Αφού δεν ξέρω τι περιμένω, δεν έχω λόγο να μετράω. Είναι πολύ δύσκολο να μην έχεις κάτι να περιμένεις, γι΄αυτό κι εγώ βρήκα κάτι. Περιμένω να γράψω αυτά που έγιναν.
Εκείνο το πρωινό τού "μετά" βιαζόμασταν να γίνουν αληθινά όλα όσα μας είχαν υποσχεθεί. Αυτά για τα οποία μας προετοίμαζε ο σουλτάνος. Και τα άλλα, αυτά που είχαν προβλέψει για μένα οι αστρολόγοι. Ότι θα έπεφτε στα πόδια μου γονατιστός. Όμως τώρα, που έχω ξαφνικά μέσα σε λίγες μέρες μεγαλώσει, κατάλαβα αυτό που οι άλλοι χρειάζονται μια ζωή για να μάθουν: Ότι η επιτυχία εξαρτάται από ποια μεριά τη βλέπεις εσύ και πόση αντοχή έχεις να βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά απ΄ό,τι τα βλέπουν οι άλλοι.
Σελίδα 316


Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα είχαν αλλάξει όλα. Δεν ήξερε πλέον τι να επιθυμήσει. Η Ζαμπέτα είχε φύγει απ' το μυαλό του, ήξερε ότι δεν επρόκειτο πια να την ξαναδεί, μα κι αν έρχονταν τα πράγματα έτσι και την ξανάβλεπε, θα ΄πρεπε φυσικά να την αποφύγει, ο έρωτας που ονειρευόταν ήταν ανεύφικτος πια. Ψαχούλευε από κάτω του την πληγή, που τώρα είχε γιάνει, το κακάδι δεν υπήρχε πλέον και το σώμα είχε κάνει κάτι προεξοχές, σαν κρεάτινο λουλούδι ήταν. "Το λουλούδι μου", έλεγε μόνος του, δεν ήξερε πως αλλιώς να το πει, δεν είχε όνομα αυτό, αφού δεν ήταν τίποτα.
Σελίδα 358