αγάπη η αιώνια πόλη Χρήστος Χαρατσάρης

Αγάπη
Η αιώνια πόλη

Χρήστος Χαρατσάρης

Καλυδών

-Λοιπόν, αδελφέ Νικόλαε, τι μας φέρνεις από την έρημο;
-Θα ‘λεγα πως φέρνω μαζί μου τη λαύρα της ημέρας και την παγωνιά της νύχτας, θα ‘λεγα πως φέρνω μαζί μου τ’ ατελείωτα χιλιόμετρα σκληρής γης, αλλά όχι. Από την έρημο φέρνω την ελπίδα.
Σελ. 24

-Όχι, όχι, έχω να τα πω με το πέλαγο σήμερα, μιας και αύριο είναι μεγάλη μέρα, πρέπει να πάω νωρίς για να του πω τα νέα! Έτσι κάνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ό,τι μου συμβαίνει, καλό ή κακό, στο πέλαγο το εμπιστεύομαι.
Σελ. 27

-Πίστη, σοφία, ελπίδα, αγάπη και μέγιστο όλων η αγάπη. Αυτό ειπώθηκε από τον Απόστολο Παύλο και ξέρεις, φίλε μου, γιατί ισχύει; Γιατί η αγάπη φέρνει πίστη, γιατί η αγάπη απαιτεί σοφία και γιατί η αγάπη φέρνει ελπίδα. Η σοφία όλων βρίσκεται στην ψυχή κι όχι στις γνώσεις μας.
Σελ. 42

Ευλογημένο το σπίτι όπου η αγάπη και ο χορός μιλούν από την πόρτα!
Σελ. 49

-Στολίζεις πάντα τα λόγια σου με τα λουλούδια της ψυχής σου…
Ο Νικόλαος φάνηκε να έρχεται σε αμηχανία με τη φιλοφρόνηση της Σαβίνας και είπε:
-Όλοι έχουμε λουλούδια στην ψυχή, αρκεί να μην αφήνουμε τα αγκάθια να τα πνίξουν.
-Εννοείς οι κακίες και τα μίση;
-Εννοώ ό,τι καταπνίγει την ανθρωπιά μας.
Σελ. 107

-Τώρα τελευταία με απασχολούν δύο ακατοίκητα νησιά που βολοδέρνουν στις ακτές μου…
Ο Νικόλαος, που εδώ και μερικά είχε σοβαρέψει την έκφρασή του, είπε:
-Γιατί δεν κατοικούνται;
-Ίσως γιατί το ένα είναι στοιχειωμένο και τ’ άλλο είναι σταυρωμένο…
Η απάντηση του γέρου παραξένεψε κάπως τον Νικόλαο, που όμως προσπάθησε να μην το δείξει.
-Καίγεται ένας φίλος… Πώς μπορώ να βλέπω τις στάχτες του; Καίγεται, σταυρώνεται… Κι είναι και τ’ όνειρο της Ελένης.
-Ποια είναι η Ελένη;
-Η νεκρή αιώνια γυναίκα μου. Ανυποχώρητα πλάσματα τα όνειρα. Έρχονται, ξανάρχονται, χτυπούν την πόρτα, μιλάνε, καλούν, ιχνογραφούν…

…………
-Σκοπεύεις να κάτσεις πολύ στο νησί, γιε μου;
Η Ερώτηση αυτή βρήκε τον Νικόλαο απροετοίμαστο και το μόνο που κατάφερε να πει ήταν:
-Ώσπου να ευτυχήσω να κατοικηθούν και τα δικά μου έρημα νησιά.
-Αμήν, γιε μου, αμήν…
Σελ. 148-149

-Θέλω μόνο να πω αυτό. Κάποτε ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε σε μια χώρα υπέροχη κι όμως εκείνος, ενώ θα έπρεπε να είναι ευτυχισμένος μια και είχε όλα τα καλά η χώρα ετούτη, στεναχωριόταν γιατί ήθελε να γυρίσει τον κόσμο όλο για να γνωρίσει και άλλες χώρες. Κάποια μέρα ο άνθρωπος αυτός πήρε ένα καράβι και ταξίδεψε στον κόσμο, όμως πουθενά αλλού δεν μπόρεσε να αντικρίσει τον ουρανό της χώρας του. Έτσι, κατάλαβε πως έπρεπε να γυρίσει στη μόνη χώρα ευτυχίας που υπήρχε για κείνον στον κόσμο, στη δική του χώρα! Πες, Φιλισία μου, πως είμαι ο ταξιδευτής που γύρισα σε σένα, ευτυχισμένη χώρα μου!
Σελ.176

Αγωνίσου ψυχή
Πιο ψηλά, πιο ψηλά
Καρτερεί η Αιώνια Πόλη
Ακολούθα τους μύθους
Τους γραμμένους στο σύμπαν
Θάνατος δεν χωράει στο φως σου…
Νέα μέρα χαράζει
Όλοι κι όλα είναι ένα
………….
Σελ. 244