Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ (2)

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (Συνέχεια)

Από τη μεριά του Σουάν

ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ

ΤΟ ΒΗΜΑ βιβλιοθήκη

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

Ένας έρωτας του Σουάν

«Νομίζετε πως η μητέρα σας θα πεθάνει, της είπε σκληρά η κυρία Βερντυρέν, αν δεν δειπνήσετε μαζί της την Πρωτοχρονιά, όπως κάνουν στην επαρχία!»
Σελ. 213


Κι ενώ η κυρία Βερντυρέν έλεγε στον άντρα της: «Έλα, δώσ’ του πορτοκαλάδα, του αξίζει», ο Σουάν διηγόταν στην Οντέτ πως είχε ερωτευθεί αυτή τη μουσική φράση. Όταν η κυρία Βερντυρέν της είπε από μακριά: «Λοιπόν, Οντέτ, σαν να μου φαίνεται πως σας λέει ωραία πράγματα», κι εκείνη απάντησε: «Ναι, πολύ ωραία», ο Σουάν βρήκε πως ήταν πολύ γλυκιά η απλότητά της. Στο μεταξύ ζητούσε πληροφορίες για τον Βεντέιγ, για το έργο του, για την εποχή που έγραψε αυτή τη σονάτα, για το τι θα μπορούσε να σημαίνει γι’ αυτόν η μικρή φράση – αυτό το τελευταίο ήταν κυρίως που ήθελε πολύ να μάθει.
Σελ. 237


«Ας ήταν να ’χατε ξεχάσει και την καρδιά σας, δεν θα σας άφηνα να την ξαναπάρετε.»
Σελ. 247


Τι κι αν η φράση του ‘λεγε πως η αγάπη είναι εύθραυστη, η δική του ήταν τόσο δυνατή! Έπαιζε με την μελαγχολία που σκορπούσε η μουσική αυτή, την ένιωθε να περνά επάνω του, αλλά την ένιωθε μόνο σαν ένα χάδι που έκανε ακόμα πιο βαθιά και πιο γλυκιά την αίσθηση της ευτυχίας που τον κατείχε. Έβαζε την Οντέτ να ξαναπαίξει τη φράση δέκα, είκοσι φορές και της ζητούσε ταυτόχρονα να τον φιλά. Κάθε φιλί ζητά ένα φιλί ακόμα. Ω, σ’ αυτό τον πρώτο καιρό της αγάπης, τα φιλιά γεννιούνται τόσο φυσικά!
Σελ. 264


Έλεγε συχνά: «Βέβαια, η ποίηση, το ξέρω φυσικά πως δεν θα υπήρχε τίποτα ωραιότερο αν ήταν αληθινή, αν οι ποιητές πίστευαν όλα όσα λένε. Πολύ συχνά όμως δεν υπάρχουν άνθρωποι πιο ιδιοτελείς απ’ τους ποιητές.
Σελ. 267


«Ακόμα κι απ’ την απλή άποψη της κοκεταρίας, της έλεγε, δεν καταλαβαίνεις πόσο χάνεις απ’ τη γοητεία σου όταν υποβιβάζεις τον εαυτό σου τόσο χαμηλά, ώστε να λες ψέματα; Με μιαν ομολογία, πόσα λάθη δεν θα μπορούσες να εξαγοράσεις! Αλήθεια, είσαι πολύ λιγότερο έξυπνη απ’ ό, τι νόμιζα!»
Σελ. 321


«Και να σκεφτείς πως άσκοπα ξόδεψα χρόνια της ζωής μου, πως θέλησα να πεθάνω, πως είχα τον πιο μεγάλο μου έρωτα για μια γυναίκα που δεν μου άρεσε, που δεν ήταν ο τύπος μου!»
Σελ. 416


ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ

Ονόματα τόπων: το όνομα

Γιατί τα δέντρα εξακολουθούσαν να ζουν με τη δική τους ζωή και, όταν δεν είχαν πια φύλλα, η ζωή τους έλαμπε καλύτερα πάνω στο πράσινο βελούδινο θηκάρι που τύλιγε τον κορμό τους ή στο άσπρο σμάλτο απ’ τα μπαλάκια του ιξού τα σκορπισμένα στην κορυφή κάθε λεύκας, στρογγυλά σαν τον ήλιο και το φεγγάρι στη Δημιουργία του Μιχαήλ- Άγγελου.
Σελ. 463


Οι τόποι που γνωρίσαμε δεν ανήκουν μόνο στον κόσμο του χώρου, όπου τους τοποθετούμε για μεγαλύτερη ευκολία. Δεν ήταν παρά μια λεπτή τομή ανάμεσα στις συνεχόμενες εντυπώσεις που σχημάτιζαν την τότε ζωή μας. Η ανάμνηση ορισμένης εικόνας δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που πέρασε. Και τα σπίτια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι, όλα είναι φευγαλέα, αλίμονο!, σαν τα χρόνια.
Σελ. 466