ΣΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη
Ελληνικά γράμματα
Θα σας μιλήσω για την εμπειρία μου, επειδή με τρώει η φούρια να μοιραστώ μαζί σας σ’ αυτό το βιβλίο τα μυστικά της μόδας, όπως τη βιώνω ανάμεσα στους δυο κόσμους μου, την Ευρώπη μου και την Αμερική μου.
Σελίδα 10
Θέλω να σας πω μυστικά, γλυκά, απαλά, πως η μόδα στον 21 ο αιώνα δεν είναι δικαίωμα των λίγων και των εκλεκτών. Τα όμορφα πράγματα ανήκουν σε όλους μας, ακόμη και στους ανθρώπους του πνεύματος!
Και μόδα και διανόηση, λοιπόν.
Σελίδα 12
Βέλγιο
……
Μου μολογάς πως έφτασες μέχρι τα σκαλοπάτια του ψυχιάτρου για ν’ ανακαλύψεις πως σου συμβαίνει να ζεις σε μια πόλη που τη νιώθεις ξένη, μακρινή, κάδρο μιας άλλης φωτογραφίας. Πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι διαρκώς απούσα απ’ τη ζωή σου. Πώς το μυαλό σου διαρκώς παίζει αυτό το
Αδιάκοπο κρυφτούλι με τις παραστάσεις από την πατρίδα. Πώς δεν σου φτάνουν καριέρα, σπίτι-μεγαλείο, άντρας δίμετρος και δυο παιδιά.
Μου εμπιστεύεσαι πως δεν είναι ικανό αυτό το πλέγμα της κοινωνικής καταξίωσης να σε ολοκληρώσει, γιατί εσύ θέλεις ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να σου χαμογελούν ανθισμένες αμυγδαλιές μες στο Φλεβάρη.
Σελίδα 16
Σου το ‘πα πως ο ήλιος της Αίγινας μού είναι παγερά αδιάφορος; Ή μάλλον απίστευτα ενοχλητικός, γιατί με καίει όταν διασχίζω τους δρόμους για να κάνω τα ψώνια μου και τις μικροδουλειές μου. Με καταδυναστεύει από τις αρχές της άνοιξης, έτσι όπως ανελέητος εκβιάζει σταγόνες ιδρώτα στο δυσκίνητο σώμα μου. Και τις ρυτίδες που μου έχει σκάψει τις βλέπεις να βαθαίνουν κάθε καλοκαίρι. Ενώ εσύ έχεις ένα κατάλευκο πρόσωπο με ελάχιστη απόκλιση από τη νεότητα.
Σου είπα πως και τη θάλασσα έχω πάψει από χρόνια να την παρατηρώ; Δεν ξέρω ούτε τη μυρωδιά της. Δεν την πλησιάζω ούτε για μια βουτιά. Τη βαριέμαι τη θάλασσα και τη μισώ όταν αγριεύει τις χειμωνιές, οπότε και διακόπτεται η συγκοινωνία προς τον Πειραιά. Τότε μόνο διακρίνω το γκρίζο ανατρεπτικό χρώμα της που μου στερεί τη χαρά να επισκεφτώ τα παιδιά μου στην Αθήνα.
Σελίδα 18
Αγγλία
….
Θεωρεί πως το Λονδίνο με τη μελαγχολία του ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή της. Απολαμβάνει κάθε πρωί το στοίχημα με τα σύννεφα: «θα βρέξει, δε θα βρέξει…» Και πάντα βρέχει, είναι προδιαγεγραμμένο.
Σελίδα 37
Γερμανία
….
-Λες να γίνει ναυτικός ο Έκτοράς μου; Θεέ μου, φύλαγε! Έλεγε κι έτρεχε στα εικονίσματα γονατιστή να ξορκίσει το κακό. Ούτε την αγωνία της δεν τόλμαγε να του φανερώσει, γιατί τον ήθελε δίπλα της στα κτήματα που με τόσες στερήσεις και υπολογισμούς αγόραζε ο πατέρας με τη δική της προτροπή. Έβλεπε τη γερή του φύση, διέκρινε την ανθεκτική του κράση και, προς Θεού, δεν ήθελε να το χάσει τούτο το παιδί από κοντά της. Αυτός θα γινόταν ο συνεχιστής της λατρευτικής αφοσίωσης στη γη τους.
Σελίδα 61
Ιταλία
….
Στη Βία Βένετο του λαμπρού ανοιξιάτικου ήλιου, σκέφτεται όλα αυτά που έγιναν τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Κι έχει την αίσθηση πως το σώμα της γέρνει από δεξιά επειδή κάτι λείπει.
Πάλεψε από την αρχή με τα δυσοίωνα νέα. Γιατί να της τύχει αυτό;
Σελίδα 70
Απόψε θα φάει μόνη της στο Café de Raris, στο κομβικότερο σημείο της Via Veneto. Ο κόκκινο σουτιέν της. Κι από πάνω το κόκκινο ταγιέρ της, ασορτί. Για πρώτη φορά θα είναι ασορτί μέσα κι έξω. Χαμογελάει στη σκέψη πως θα φυλακίζει το θλιμμένο μυστικό της σε ακριβό στηθόδεσμο.
Σελίδα 73
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
….
Τώρα που οι υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να γυρίσει στην πατρίδα του μεσοχείμωνα, την εποχή της Αποκριάς, ο κυρ-Θάνος φτιάχνει το χαρταετό μαζεύοντας γύρω τα παιδιά και τα εγγόνια του για να τους μεταγγίσει την τέχνη. Και τον δένει κάθε καθαρή Δευτέρα έξω από την πόρτα του μαγαζιού του, αμολώντας αργά και βασανιστικά την καλούμπα του. Αλλά δεν τον αφήνει ελεύθερο να πετάξει στον ουρανό του Μανχάταν, γιατί φοβάται μήπως μπλέξει στις κορυφές των κτιρίων και χαθεί. Δεν ανήκει σ’ αυτό τον ουρανό ο αετός του κυρ-Θάνου.
Σελίδα 97
Το μπλογκ της Ιουστίνης:
Θέλω να σας πω μυστικά, γλυκά, απαλά, πως η μόδα στον 21 ο αιώνα δεν είναι δικαίωμα των λίγων και των εκλεκτών. Τα όμορφα πράγματα ανήκουν σε όλους μας, ακόμη και στους ανθρώπους του πνεύματος!
Και μόδα και διανόηση, λοιπόν.
Σελίδα 12
Βέλγιο
……
Μου μολογάς πως έφτασες μέχρι τα σκαλοπάτια του ψυχιάτρου για ν’ ανακαλύψεις πως σου συμβαίνει να ζεις σε μια πόλη που τη νιώθεις ξένη, μακρινή, κάδρο μιας άλλης φωτογραφίας. Πώς είναι δυνατόν να αισθάνεσαι διαρκώς απούσα απ’ τη ζωή σου. Πώς το μυαλό σου διαρκώς παίζει αυτό το
Αδιάκοπο κρυφτούλι με τις παραστάσεις από την πατρίδα. Πώς δεν σου φτάνουν καριέρα, σπίτι-μεγαλείο, άντρας δίμετρος και δυο παιδιά.
Μου εμπιστεύεσαι πως δεν είναι ικανό αυτό το πλέγμα της κοινωνικής καταξίωσης να σε ολοκληρώσει, γιατί εσύ θέλεις ν’ ανοίγεις το παράθυρο και να σου χαμογελούν ανθισμένες αμυγδαλιές μες στο Φλεβάρη.
Σελίδα 16
Σου το ‘πα πως ο ήλιος της Αίγινας μού είναι παγερά αδιάφορος; Ή μάλλον απίστευτα ενοχλητικός, γιατί με καίει όταν διασχίζω τους δρόμους για να κάνω τα ψώνια μου και τις μικροδουλειές μου. Με καταδυναστεύει από τις αρχές της άνοιξης, έτσι όπως ανελέητος εκβιάζει σταγόνες ιδρώτα στο δυσκίνητο σώμα μου. Και τις ρυτίδες που μου έχει σκάψει τις βλέπεις να βαθαίνουν κάθε καλοκαίρι. Ενώ εσύ έχεις ένα κατάλευκο πρόσωπο με ελάχιστη απόκλιση από τη νεότητα.
Σου είπα πως και τη θάλασσα έχω πάψει από χρόνια να την παρατηρώ; Δεν ξέρω ούτε τη μυρωδιά της. Δεν την πλησιάζω ούτε για μια βουτιά. Τη βαριέμαι τη θάλασσα και τη μισώ όταν αγριεύει τις χειμωνιές, οπότε και διακόπτεται η συγκοινωνία προς τον Πειραιά. Τότε μόνο διακρίνω το γκρίζο ανατρεπτικό χρώμα της που μου στερεί τη χαρά να επισκεφτώ τα παιδιά μου στην Αθήνα.
Σελίδα 18
Αγγλία
….
Θεωρεί πως το Λονδίνο με τη μελαγχολία του ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή της. Απολαμβάνει κάθε πρωί το στοίχημα με τα σύννεφα: «θα βρέξει, δε θα βρέξει…» Και πάντα βρέχει, είναι προδιαγεγραμμένο.
Σελίδα 37
Γερμανία
….
-Λες να γίνει ναυτικός ο Έκτοράς μου; Θεέ μου, φύλαγε! Έλεγε κι έτρεχε στα εικονίσματα γονατιστή να ξορκίσει το κακό. Ούτε την αγωνία της δεν τόλμαγε να του φανερώσει, γιατί τον ήθελε δίπλα της στα κτήματα που με τόσες στερήσεις και υπολογισμούς αγόραζε ο πατέρας με τη δική της προτροπή. Έβλεπε τη γερή του φύση, διέκρινε την ανθεκτική του κράση και, προς Θεού, δεν ήθελε να το χάσει τούτο το παιδί από κοντά της. Αυτός θα γινόταν ο συνεχιστής της λατρευτικής αφοσίωσης στη γη τους.
Σελίδα 61
Ιταλία
….
Στη Βία Βένετο του λαμπρού ανοιξιάτικου ήλιου, σκέφτεται όλα αυτά που έγιναν τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Κι έχει την αίσθηση πως το σώμα της γέρνει από δεξιά επειδή κάτι λείπει.
Πάλεψε από την αρχή με τα δυσοίωνα νέα. Γιατί να της τύχει αυτό;
Σελίδα 70
Απόψε θα φάει μόνη της στο Café de Raris, στο κομβικότερο σημείο της Via Veneto. Ο κόκκινο σουτιέν της. Κι από πάνω το κόκκινο ταγιέρ της, ασορτί. Για πρώτη φορά θα είναι ασορτί μέσα κι έξω. Χαμογελάει στη σκέψη πως θα φυλακίζει το θλιμμένο μυστικό της σε ακριβό στηθόδεσμο.
Σελίδα 73
Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
….
Τώρα που οι υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να γυρίσει στην πατρίδα του μεσοχείμωνα, την εποχή της Αποκριάς, ο κυρ-Θάνος φτιάχνει το χαρταετό μαζεύοντας γύρω τα παιδιά και τα εγγόνια του για να τους μεταγγίσει την τέχνη. Και τον δένει κάθε καθαρή Δευτέρα έξω από την πόρτα του μαγαζιού του, αμολώντας αργά και βασανιστικά την καλούμπα του. Αλλά δεν τον αφήνει ελεύθερο να πετάξει στον ουρανό του Μανχάταν, γιατί φοβάται μήπως μπλέξει στις κορυφές των κτιρίων και χαθεί. Δεν ανήκει σ’ αυτό τον ουρανό ο αετός του κυρ-Θάνου.
Σελίδα 97
Το μπλογκ της Ιουστίνης:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου