Γράμματα στον Παράδεισο Δημήτρης Κωνσταντάρας

Γράμματα στον Παράδεισο

Δημήτρης Κωνσταντάρας

Καστανιώτης

Και κάτι ακόμα. Σ’ ένα πράγμα είχαμε συμφωνήσει τόσο απόλυτα η Μαλβίνα κι εγώ: στο πόσο απαίσιο ήταν το μακιγιάζ που είχαν κάνει στη νεκρή Αλίκη Βουγιουκλάκη μες στο φέρετρό της. Ήταν ίσως η μοναδική φορά που συμφωνήσαμε τόσο απόλυτα.
Σελίδα 50

Για ένα είμαι όμως σίγουρος: πως την ώρα που μου χάιδευες τα μαλλιά, ήσουν ειλικρινής. Μόνο που δεν χάιδευες τα δικά μου μαλλιά. Τα δικά του χάιδευες. Μέσα από εμένα, έκανες την υπέρβασή σου και ζητούσες συγγνώμη που δεν ήσουνα εκεί, στο τελευταίο του αντίο.
Σελίδα 72

Εκεί ίσως ξεκαθαρίσουν και κάτι άλλο που πολύ συζητήθηκε πριν από πολλά χρόνια: το πώς, το γιατί και το ποιος είχε βάλλει τον Παπαμιχαήλ να καθίσει τόσο πίσω στην κηδεία της Αλίκης, καθώς την πρωτοκαθεδρία είχε ο Κώστας Σπυρόπουλος. Για μένα ήταν πολύ λογικό να ‘ναι ο Σπυρόπουλος δίπλα στην Αλίκη. Το γιατί κάθισε τόσο πίσω και τόσο μακριά ο Παπαμιχαήλ…
Σελίδα 79

ΥΓ. Συμπάθα με που δεν ήρθα στην κηδεία σου. Τις έχω κόψει τις πολλές πολλές κηδείες τα τελευταία χρόνια παρά το ότι –όπως μου λένε- τώρα που εκλέχτηκα βουλευτής, πρέπει να μη χάνω κηδεία για κηδεία. Άλλωστε, κι εσένα δε σε είχα δει στην κηδεία του Λάμπρου. Ούτε της Μίτσης. Θα είχες δουλειά.
Σελίδα 87

Ξέρετε τι δεν ρώτησα ποτέ; Γιατί έγραψε τόσο λίγα βιβλία. Και γιατί δεν έγραψε καθόλου όλα τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που δεν είχε –στην κυριολεξία- τίποτα να κάνει.
Σελίδα 91

Άλλο ερώτημα –κι οπωσδήποτε πολύ πιο σημαντικό- γύρω απ’ τον Δημήτρη Χορν, που μου ‘χει μείνει αναπάντητο τόσα χρόνια και ύστερα από πολλές συζητήσεις και καυγάδες με διάφορους φίλους και … λιγότερους φίλους, είναι: Ο Τάκης Χορν ήταν ο καλύτερος ηθοποιός που πέρασε ποτέ απ’ το σανίδι του ελληνικού θεάτρου;
Δεν την έχω την απάντηση. Εσείς;
Σελίδα 140

Σου είχα γράψει ένα σημειωματάκι και το ‘χα ρίξει κάτω απ’ την εξώπορτα. Δεν ξέρω αν το πήρες ποτέ. Δε ρώτησα. Ποιον να ρωτήσω; Δε σου ‘γραφα και μεγάλες φιλοσοφίες. «Είμαι κοντά σου, σε σκέφτομαι, θέλω να σε δω…»
Έγραφα και τα τηλέφωνά μου. Δε με πήρες ποτέ. Όπως έμαθα αρκετά αργότερα, δεν ήσουνα σε θέση να δεις κανέναν. Εκτός απ’ τους πολύ διαλεχτούς.
Τι κρίμα που δεν κατάφερα ποτέ μου να γίνω «διαλεχτός» σου!
Σελίδα 170

Πατέρα,
Δεν ήθελα να σου γράψω γράμμα. Ήθελα μόνο όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το βιβλίο με τη φωτογραφία σου και την ιστορία μας, έτσι όπως την είχα δει εγώ, να σου φέρω ένα αντίτυπο και να το αφήσω επάνω στον τάφο. Μετά σκέφτηκα ότι ούτε μια ώρα δε θα ‘μενε εκεί. Κάποιος θα το «βούταγε».
Σελίδα 314

Δέκα χρόνια φέτος. Για σκέψου, ρε μάνα: Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν ιδωθήκαμε. Απίστευτο!
Σελίδα 325