ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΚΕΪΣΑΣ
ΑRTHUR GOLDEN
ΛΙΒΑΝΗΣ
ΤΟΜΟΣ Α΄
(Προσφορά Ελεύθερου Τύπου)
Ως ιστορικός, θεωρούσα πάντα τα απομνημονεύματα ως μια σημαντική πηγή πληροφοριών, όχι τόσο για τον ίδιο το συγγραφέα τους όσο για τον κόσμο μέσα στον οποίο έζησε. Εδώ, άλλωστε, έγκειται και η διαφορά μεταξύ βιογραφίας και αυτοβιογραφίας. Ο βιογράφος έχει καθολική άποψη των πραγμάτων, κάτι που αναπόφευκτα στερείται ο αυτοβιογράφος. Στην αυτοβιογραφία – εάν υπάρχει πραγματικά κάτι τέτοιο – είναι σαν να ζητάς από ένα λαγό να σου πει με τι μοιάζει ο εαυτός του, όταν πηδά τρομαγμένος στο λιβάδι. Πού να ξέρει; Αν, όμως, θέλουμε να μάθουμε για το ίδιο το λιβάδι, κανένας δεν μπορεί να μας το περιγράψει καλύτερα από εκείνον – με την προϋπόθεση ότι δεν περιμένουμε από το λαγό να μας πει για πράγματα που δεν είναι σε θέση να δει.
Σελίδα 10
Θα πρέπει να σας πω κάτι για τους λαιμούς στην Ιαπωνία, που ίσως δεν το ξέρετε. Οι άντρες στην Ιαπωνία αισθάνονται, κατά κανόνα, για το λαιμό μιας γυναίκας ό,τι αισθάνονται οι άντρες της Δύσης για τις γάμπες της. Αυτός είναι και ο λόγος που ο γιακάς των κιμονό είναι τόσο χαμηλός στο πίσω μέρος: για να φαίνονται τα εξογκώματα που σχηματίζουν οι πρώτοι σπόνδυλοι της ραχοκοκαλιάς. Υποθέτω πως είναι κάτι αντίστοιχο με τη γυναίκα που φορά μίνι φούστα στο Παρίσι.
Σελίδα 116
Αν λοιπόν, τα λίγα λεπτά πόνου μπορούσαν να με αγριέψουν τόσο πολύ, τι θα μπορούσαν να μου κάνουν τα χρόνια; Η συνεχής βροχή αλλοιώνει ακόμα και την πέτρα.
Σελίδα 169
Οι ζωές μας, ξέρετε, μοιάζουν με νερό που κυλά στην πλαγιά ακολουθώντας πάντα την ίδια κατεύθυνση, μέχρι να πέσουμε πάνω σε κάτι που μας αναγκάζει ν’ αλλάξουμε πορεία.
Σελίδα 188
Στην Γκιόν ζούσε μόνο ο μισός μου εαυτός. Ο άλλος μισός ζούσε μέσα στο όνειρο της επιστροφής στο σπίτι μου. Αυτός είναι ο λόγος που τα όνειρα είναι τόσο επικίνδυνα. Μας σιγοκαίνε σαν τη φωτιά και μερικές φορές μας κάνουν στάχτη.
Σελίδα 188
Σηκώθηκα και βγήκα παραπατώντας στην αυλή προσπαθώντας να διώξω τη δυστυχία που με βάραινε. Αλλά, βέβαια, δεν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τη δυστυχία που κουβαλάμε μέσα μας.
Σελίδα 189
«Θα γίνεις σπουδαία γκέισα», μου είπε, «αλλά θα γίνεις ακόμα καλύτερη, αν κατορθώσεις να κάνεις τα μάτια σου λιγότερο φλύαρα».
«Μα δεν κατάλαβα ποτέ να μιλάνε τα μάτια μου», απάντησα.
«Είναι το πιο ομιλητικό μέρος του σώματος μιας γυναίκας», συνέχισε εκείνη, «και ιδιαίτερα στην περίπτωσή σου. Στάσου εδώ, μια στιγμή, θα σου δείξω».
Σελίδα 280
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=778388
ΑπάντησηΔιαγραφήατζέτα μου, χλωμό το βλέπω να βρω εγώ αυτή τη σελίδα!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα κυκλαμινάκι μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι η σελίδα του indymedia για την εκδήλωση ενάντια στα καμμένα.
καλή κυριακή
Αυτό το βιβλίο το έστειλα δώρο σε μία φίλη, αλλά δεν το διάβασα ποτέ. Τώρα έχω μία στίβα μέχρι το ταβάνι. ΝΑ δω πότε θα τα διαβάσω!!
ΑπάντησηΔιαγραφήange-ta μου, ευχαριστώ για την διευκρίνηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλπίζω να είχε επιτυχία και να είχε κόσμο, γιατί νομίζω έγινε το διήμερο. Έτσι δεν είναι;
Όσο για το βιβλίο, χάνεις που δεν το διάβασες. Είναι ένα βιβλίο πολύ δυνατό και δεν σ' αφήνει να τ' αφήσεις. Αν υπήρχαν εκατό συνέχειες, θα τις διάβαζα!Δεν έβλεπα την ώρα να πάω στο περίπτερο να διαβάσω παρακάτω, γιατί εκεί το διάβασα! Άσε που νόμιζα ότι ήταν αληθινή ιστορία! Τόσο μέσα μπήκα!
Πολύ Κυρία η γκείσα αυτή! Τι να σου λέω; Αν το διαβάσεις κάποια στιγμή, μου λες!
Όσο για τον συγγραφέα, πολύ δυνατός! Λες και το ζούσε ο ίδιος, ρε παιδί μου!
Φιλάκια και καλό βράδυ!