Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω... ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ


















Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω…

ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ

ΑΓΚΥΡΑ

Το ξέρω ότι με θεωρούν όλοι μονόχνοτη. Ένα τετράγωνο πράγμα, σκληρό και ασάλευτο σαν πέτρα. Χωρίς ποτέ ουσιαστικά εγώ να κάνω επίδειξη της δύναμής μου, δεν ξέρω γιατί, πάντα μου είχα την εντύπωση πως όλοι κατά βάθος με φοβούνται.
Ίσως επειδή δεν είχα την ανάγκη τους. Κι αυτό επειδή, τελικά, τόσο πολύ την είχα!
Αυτή τη δύναμη της πέτρας από ένστικτο περισσότερο, την είχα ανακαλύψει απ’ όταν ήμουνα παιδί.
Σελίδα 11

Ιδεολογικά ύποπτη μπήκα στο σπίτι σας, ευθύς εξαρχής.
Έδειχνα δυνατή, υπήρξα το πιο αδύναμο και τρομαγμένο πλάσμα της γης.
Έδειχνα επιτυχημένη, ήμουν σαν άστρο στραβοπεσμένο στο διάστημα.
Έδειχνα αλώβητη, είχα ήδη δεχτεί στην κοιλιά και στο στήθος χιλιάδες μαχαιριές.
Έμοιαζα φίλη σας, ήμουν μια ξένη που ήλπισε λίγη απ’ τη θαλπωρή σας.
Δήλωνα ελεύθερη, κι ήμουνα σκλάβα ακόμα και της ανάσας των άλλων.
Κι όσο πιο σκλάβα γινόμουν, τόσο πιο αλώβητη φαινόμουν. Πάγος, σου λέω, μάρμαρο, ψυγείο.
Όμως μέσα μου λιώναν οι πάγοι μου. Μέσα μου μια μοναξιά κατρακυλούσε σαν σκαντζόχοιρος και με μάτωνε.
Σελίδα 14-15

Διότι, όπως και ο μέγας Φρόιντ είχε πει:
«Για να κερδίσουμε το παρόν, πρέπει να ξαναζήσουμε το παρελθόν».
Γι’ αυτό το λόγο ακριβώς: «Θυμήσου, εαυτέ μου. Μην φοβηθείς. Προχώρα προς τα πίσω. Μη δειλιάσεις ό,τι κι αν συναντήσεις. Είναι ο δρόμος, είναι ο μόνος δρόμος για να φύγεις προς τα εμπρός».
Σελίδα 29-30

Εξάλλου, οι άνθρωποι πάντα βλέπουν ό,τι φαίνεται. Ποτέ δεν ξεχωρίζουν ό,τι ανασαίνει κρυμμένο!
Σελίδα 34

Για όλους μας έρχεται κάποια στιγμή η πέτρινη εποχή μας!
Σελίδα 35
«Που πάει η λύπη όταν φεύγει από τα μάτια μας; Στη θάλασσα πάει, να συναντήσει τα όνειρα των ανθρώπων», είχα γράψει, κάποτε.
Ξεραίνεται ο άνθρωπος όταν χάσει την υγρασία του, ξέρετε. Χωρίς την υγρασία του, ο άνθρωπος γίνεται πέτρα.
Σελίδα 47

Είπε ο Σικελιανός τη ζωή «σπουδή θανάτου». Κανείς «αθάνατος» από μας δεν τον άκουσε. Μονίμως αναβάλλοντας. Ευθύνες και λαχτάρες, χρέη και επιθυμίες, αγάπες και όνειρα ζωής. Κι εξάλλου, «κανένα πεπρωμένο δεν είναι κατώτερο από ένα άλλο».
Το θέμα είναι να βρει κανείς το πεπρωμένο του.
Μονίμως σαν Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που απαντά στην κάμπια:
«τουλάχιστον ήξερα ποια ήμουν μέχρι χθες. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη για αύριο ποια θα ‘μαι».
Κι όμως, «θα είσαι ό,τι πρέπει να είσαι, κι αν όχι, δεν θα είσαι τίποτα».
Σελίδα 55-56

Το συμπέρασμα είναι ότι η αποτυχία έχει πάντοτε κάτι να σου πει. Ή ακόμη κι αν δεν έχει να σου πει τίποτε, πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι έχει κάτι να σου πει. Η τέχνη της αποτυχίας είναι υπαινικτική.
Γι’ αυτό κι εγώ, ιδίως εγώ που σας γράφω και κάθε τόσο σας ιστορώ, από την αποτυχία μου σας γράφω. Προσπαθώντας να εξηγήσω τα αυτονόητα, να απλοποιήσω περιπλέκοντας τα δυο-τρία σαφή που μας έχει παραδώσει από χέρι η ζωή.
Σελίδα 65

«Η ζωή μου ήταν πολύ απλή και κλειστή για να ενοχλήσω τον οποιονδήποτε».

Το κάπως- έτσι κύλησε η ζωή. Από αναβολή σε αναβολή.
Η αναβολή είναι πιο πικρή ή η ματαίωση;
Και υπάρχει ζωή, εντέλει, που να μην είναι «μια μάταιη ζωή:»
Όσο για μένα, εγώ,
«φοβήθηκα και κρύφτηκα».
Σελίδα 96

Τώρα να θυμηθώ να διαβάσω κι αυτό:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου