Ρόζαμουντ Πίλτσερ Λουλούδια στη βροχή

Ρόζαμουντ Πίλτσερ

Λουλούδια στη βροχή

ΩΚΕΑΝΙΔΑ

«Τη θαυμάζω που τα κατάφερε τόσον καιρό – να ζει εδώ, εννοώ. Χαίρομαι που φεύγει, πάντως».
«Κι εγώ. Όπως είπε και η ίδια, είναι καλύτερα να φεύγεις από ένα πάρτι όσο διασκεδάζεις ακόμα. Και δεν θέλει ν’ αρρωστήσει ή να μείνει κατάκοιτη και να γίνει βάρος στους φίλους της».
Σελίδα 70

Κάθισε στο φαρδύ πέτρινο σκαλοπάτι και την τράβηξε να καθίσει δίπλα του. Εκείνη κάθισε, μ’ ένα θρόισμα από σατέν, και τύλιξε τα γόνατά της με τα χέρια της. Του χαμογελούσε, εκείνος όμως ήξερε ότι καταλάβαινε. Ένας συνδυασμός, ίσως, όλων όσα του πρόσφεραν ευχαρίστηση και ικανοποίηση. Ο χρόνος, ο τόπος και η κοπέλα.
Σελίδα 71

Θα ήταν όμορφα, ίσως, να ξαναγινόταν παιδί. Να είχε κάποιον άλλο να της κανονίζει τα πάντα και να μη χρειάζεται να παίρνει εκείνη αποφάσεις. Δεν ήταν όμως παιδί.
Σελίδα 319

«Αν παντρευόμαστε», είπε η Έλινορ, «νομίζεις ότι θα αρχίζαμε να νιώθουμε πως πνιγόμαστε σε κάποια όμορφη ερημιά;»
Σελίδα 323

«Κανένας γάμος δεν μπορεί να είναι τέλειος», συνέχισε ο Τόνι. «Και τα λάθη δεν είναι υποχρεωτικά κληρονομικά. Εξάλλου, οι δικοί σου γονείς ήταν ευτυχισμένοι».
«Ναι, ήταν ευτυχισμένοι». Τράβηξε το βλέμμα της από το δικό του και βάλθηκε να τραβάει αφηρημένα μια τούφα χορτάρι. «Η μητέρα μου όμως ήταν μόλις πενήντα χρονών όταν πέθανε ο πατέρας μου».
Ο Τόνι έβαλε το χέρι του στον ώμο της και την ανάγκασε να γυρίσει να τον κοιτάξει. Δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα ζήσω για πάντα, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου».
Άθελά της, η Έλινορ χαμογέλασε. «Το πιστεύω».
Σελίδα 324

Έχω μια φίλη που δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά κάθε απόγευμα βγαίνει βόλτα με το σκύλο της. Περπατάει μόνη της, βρέξει χιονίσει, επί μια ώρα. Δεν επιτρέπει ποτέ σε κανέναν να πάει μαζί της. Με διαβεβαιώνει ότι ο περίπατος αυτός την έχει γλιτώσει πολλές φορές από την τρέλα».
Σελίδα 329

«Να θυμάστε μόνο το εξής. Να έχετε ένα δικό σας ιδιωτικό κόσμο. Πνευματική ανεξαρτησία. Εκείνος θα σας σεβαστεί και θα σας ευχαριστήσει γι’ αυτό, και είναι κάτι που θα κάνει την κοινή ζωή σας πολύ πιο ενδιαφέρουσα».
Σελίδα 330

Ελεύθερος. Το έλεγε ελευθερία, για την Αντόνια όμως ήταν μοναξιά. Από την άλλη μεριά, όπως είχε πει η μητέρα της, δεν μπορούσες να βασιστείς στον εαυτό σου αν δεν μάθαινες να ζεις με τον εαυτό σου.

…..Κρατάς πιο γερά τους ανθρώπους που αγαπάς αφήνοντάς τους να φύγουν.
Σελίδα 350