Οι δυο τους και οι άλλοι
Μάνος Κοντολέων
Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ
Μα τι σόι παιδί είναι τούτο; Είναι στιγμές που σου ‘ρχεται να βάλλεις τις φωνές, μ’ άλλοτε πάλι του ‘ρχεται να τη σφιχταγκαλιάσει. «Διάλεξες, λοιπόν,
Τη Μέριλιν, επειδή μου αρέσει!» της είπε και σκέφτηκε πόσο αξιολάτρευτο παιδί είν’ η Πηνελόπη. Τι τύχη να την έχεις εσύ κόρη!
Σελίδα 34
Και θυμάμαι τα βαρύγδουπα λόγια που ξεστόμιζε στους γονείς του, που όλο τους κατηγορούσε – γιατί, στ’ αλήθεια, τους θεωρούσε ενόχους; Μικρά, καθημερινά ανθρωπάκια ξάφνου τους έβλεπε, δεν ταίριαζαν στο μπόι με τα πρόσωπα τα θεατρικά, με τους ήρωες των μυθιστορημάτων. Ούτε πολύ καλοί –άγιοι πες- μήτε πολύ καλοί. Χωρίς εκείνα τα πάθη που συναρπάζουν. Δίχως τα πλούτη, τη δόξα ή έστω την απόλυτη μιζέρια, την πλήρη ανέχεια. Ο μέσος άνθρωπος. Α, πόσο η εφηβεία μισεί το οτιδήποτε δεν ακουμπά τα άκρα.
Μα τι τα σκέφτεσαι όλ’ αυτά, Μάρκο; Εδώ δεν έχεις να κάνεις με κάποιο μυθιστόρημα. Η Πηνελόπη δεν είναι ηρωίδα του Ντίκενς. Είναι η κόρη σου. Το δικό σου το παιδί. Και λαχταράς – τώρα πια δεν είσαι έφηβος- λαχταράς μήπως και τύχει κι αγγίξει, χαθεί στη χώρα των άκρων. Από παλιά δεν έλεγες –ναι από παλιά έλεγε πως προτιμά το παιδί του να γίνει ένας μέσος άνθρωπος. Ούτε ο ιδιοφυής –γιατί κάτι μοναχικό κρύβει το ύψος- ούτε και ολότελα έσχατος- τι φοβερή υγρασία βγάζουν τα υπόγεια!
Σελίδα 61-62
Περισσότερα στο μπλογκ του:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου