Tuesday, February 16, 2010
Για την Αγάπη μου τόσα και τόσα!
Η Κατερίνα πήγε την Τζαννή μου στα χιόνια του Πηλίου
Ηθελα να πώ ότι αυτή η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει τόσες χαρές απο τόσους μακρινούς και κοντινούς φίλους.
Η αγάπη αυτή των φίλων μου γεμίζει τις μέρες και τιχ νύχτες μου, καθώς είναι άδολη, απρόσμενη, μοναδική. Για το βιβλίο μου γράφουν οι φίλοι και οι φίλες με μια ματιά άκρως πρωτότυπη καθώς δεν ΄γράφουν απο καρδιάς χωρίς να επηρεάζονται απο τις νόρμες και τους συσχετισμούς.
Σήμερα καταθέτω τις μπλογκοπαρουσιάσεις του βιβλίου μου σε διάφορες μορφές. Απο τα υπέροχα βιντεάκια της Κατερίνας μου μέχρι τα κείμενα της Εφης, του Δεποινάριου, της Μαίρης και πρόσφατα την καλλιτεχνική παρουσίαση αποσπάσματος απο την Μαρίνα μου, η μπλογκογειτονιά με έχει γεμίσει απίστευτες χαρές. Και προπάντων, μια αγαλλίαση ότι έχω ανθρώπους που με νοιάζονται, με σκέφτονται, ταυτίζονται μαζί μου και γίνονται συνοδοιπόροι σ΄αυτό το ανηφορικό μονοπάτι της συγγραφής.
Σας ευχαριστω όλες και όλους απο καρδιάς.
Για την Αγάπη των Άλλων", Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη
Της Εφης Πυλαρινού
Το βιβλίο γράφτηκε στη γειτονιά που ζούσα το πρώτο χειμώνα στο Μόντρεαλ. Η ιστορία βρήκε τον σπόρο της στην πόλη που έζησα πριν πληγωθεί από την 11 Σεπτεμβρίου. Τη Νίσυρο δεν την περπάτησα. Μα μα το Θεό, τον Στρατή τον συνάντησα, τον ξέρω και τον βλέπω παντού. Είναι όλα αυτά που περιμένει κάθε θηλυκό από το αρσενικό, και που δεν γίνεται να εκπληρωθούν. Ο Στρατής της Τζαννής είναι το αρσενικό αρχέτυπο της πατριατριαρχικής κοινωνίας που είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των συναισθηματικών και πνευματικών αναγκών κανενός θηλυκού; της γυναίκας του, της οικογένειας του. Και συνάμα, εμείς τα θηλυκά σαν ατελείωτα δημιουργικά πλάσματα, βρίσκουμε τρόπους να συμφιλιωθούμε με αυτή την πραγματικότητα. Βρίσκουμε τρόπους να γλύφουμε τις πληγές και στερημένες να στολιζόμαστε και να πλάθουμε οικογένειες.
Γράφοντας για ένα ήδη πολυσυζητημένο βιβλίο δεν είναι απλό. Τα κύρια στοιχεία του μυθιστορήματος, χαρακτήρες, χρονική και κοινωνική τοποθέτησή, έχουν ήδη καλυφθεί και συζητηθεί.
H έμπειρη συγγραφέας παρότι δημοσιογράφος, έχει βαθιά κατανοήσει ότι η αλήθεια είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τα γεγονότα. Οι αναγνώστες φυσικά θέλουν να ανακαλύψουν την αλήθεια στα: γιατί, πως οδηγήθηκε, για ποιο λόγο, τι έφταιξε, πως το άντεξε κτλ.
Στη ζωή δεν έχει τόσο σημασία το τι συμβαίνει αλλά το πως το διαχειριζόμαστε, και σε αυτό ακριβώς μιλάει η συγγραφέας που χρησιμοποιεί άριστα “συναισθηματικά αγκίστρια” και μας “αρπάζει” και μας κρατάει παρακαλοθούντας τα βιώματα των χαρακτήρων της.
Η ανάλυση του έργου από τεχνική άποψη, πλοκή, υποπλοκές, το λεγόμενο στο κινηματογράφο “inciting incident”, δηλαδή το καταλυτικό επεισόδιο, η κρίση που επακολουθεί, ο ρυθμός που εναλλάσσονται οι σκηνές; θα αποκάλυπτε ένα έργο έτοιμο να ειπωθεί κινηματογραφικά και χωρίς λόγια.
Κλείνω λέγοντας ότι διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Ιουστίνης, δεν μπορώ παρά να προσμένω τις καλοκαιρινές γυναικείες συζητήσεις στην Ελλαδα για το “τι θα έκανες εσύ αν ήσουν η Τζαννή και η Μαργαρίτα? Γιατί ο Στρατής δεν εμφανίστηκε ποτέ?”
Κάθε άνθρωπος κάνει αυτό που θεωρεί “σωστό” αλλά μοιραία από την δική του την οπτική γωνία και κοσμοθεωρία.
Εφη Πυλαρινού
Καθηγήτρια Οικονομίας McGill, Συγγραφέας
http://efipyl.blogspot.com/
Και μια βόλτα στη θάλασσα της Μαγνησίας απο την Κατερίνα
Αγάπη απο το Δεσποινάριον
Σημερα θελω να αλλαξω θεμα. Η κατασταση εδω εχει ως εξης: Ολημερις φτυαριζουμε, τη νυχτα ριχνει χιονι. Και δεν το κρυβω οτι με εχει κουρασει πολυ. Φοβαμαι οτι οσο ασχολουμαι μαζι του τοσο θα με καταδυναστευει. Ξεφευγω λοιπον για λιγο για να μιλησω για την αγαπη των μπλογκοφιλων.
Συγκεκριμενα για την αγαπη δυο κυριὠν. Η μια ειναι η σχολιαστρια με το ονομα Μαρθα που γραφει απο το βορεινο Σικαγο. Η αλλη ειναι η γνωστη μας και αγαπημενη Καναδεζα του ακομα πιο βορεινου Μοντρεαλ. Η πρωτη με σκεφτηκε οταν ηταν σε διακοπες στην Θεσσαλονικη. Μπηκε σε ενα βιβλιοπωλειο και αγορασε το βιβλιο που εγραψε η δευτερη και που δεσποζε σε ολες τις προθηκες,
” Για την αγαπη των αλλων”
Επιστρεφοντας στην Αμερικη η Μαρθα μου ταχυδρομησε το βιβλιο. Αρχισα να το διαβαζω πριν δυο εβδομαδες, κλεφτα τα Σαββατοκυριακα. Το Σαββατοκυριακο ομως της μεγαλης χιονοθυελλας, εκει διπλα στο τζακι, ολοκληρωσα την αναγνωση του.
Δεν μπορουσα ποτε να φανταστω ποση δουλεια εκανε η Καναδεζα φιλη μου περσυ οταν ειχε παει και ειχε καθησει με τις εβδομαδες στη Ροδο. Εγω νομιζα οτι εκανε μπανακια και βιζιτες σε φιλους. Εκεινη ομως μελετουσε κι εγραφε. Μια Επτανησια στα Δωδεκανησα. Μελετησε την ιστορια, τα ηθη, τα εθιμα, και εγραψε την ιστορια της Τζαννης απο την Νισυρο. Εγραψε την ιστορια της Μαργαριτας που προδοθηκε απο μια αγαπη, και ομως συνεχισε να ζει γιατι οπως ειπε: Η ζωη ειναι μεγαλυτερη απο την αγαπη. Δεν ξερω αν αυτη η εκφραση ειναι της συγγραφεως, η αν ανηκει στην ηρωϊδα της. Και φανταζομαι εξαρταται απο την δυναμη και τον εσωτερικο κοσμο της καθε Μαργαριτας να πει αν η αγαπη ειναι μεγαλυτερη απο την ζωη η η ζωη μεγαλυτερη απο την αγαπη.
Εζησα λοιπον νοερα για λιγο στα Δωδεκανησα των Ιταλων δικτατορων προπολεμικα και μεταπολεμικα. Εζησα για λιγο στην Αθηνα της κατοχης μεσα απο τις περιπετειες των δυο παιδιων απο τη Νισυρο. Κι εμαθα αρκετες πολιτιστικες και πολιτισμικες λεπτομερειες που δεν τις ηξερα.
Σκεφτομαι οτι οταν κατι γινεται στον κοσμο δεκα η εικοσι χρονια πριν ερθουμε εμεις στον κοσμο, φαινεται τοσο μακρυνο και αγνωστο μονο και μονο γιατι δεν το εχουμε ζησει. Τα ηθη και τα εθιμα, οι σκεψεις και οι πραξεις των ανθρωπων που εζησαν πριν απο μας φανταζουν σαν να υπηρξαν στατικα καπου στο παρελθον. Οι διηγησεις των συγγραφεων οπως εδω της Ιουστινης, μας βοηθανε να τις δουμε νοερα σε εξελιξη. Να αντιπαραβαλλουμε πολιτισμους και να συγκρινουμε ιστοριες. Να απορησουμε με την εξελιξη και να αναλογιστουμε μια ζωη στο παρελθον και σε αλλες κοινωνιες.
Η σημερινη γραφη δεν αποτελει κριτικη. Αυτα τα αφηνω για τους ειδικους. Στην φιλη μου την Ιουστινη που γνωρισα τον Δεκεμβρη, θελω να ευχηθω να μας χαριζει παντα ωραιες στιγμες με τα βιβλια της. Και καθε καινουργιο βιβλιο να ειναι καλυτερο απο τα προηγουμενα, οπως τουτο δω. Και την ευχαριστω για οσα εμαθα.
Και ενα μεγαλο ευχαριστω στην Μαρθα που εστω κι αν δεν εχει μπλογκ, ειναι ενα μεγαλο κομματι της μπλογκογειτονιας. Και μια απιστευτα γενναιοδωρη γυναικα.
Τις δυο αγαπημενες μου φιλες, τις φιλω γλυκα.
Δεσποινάριον
http://despinarion.wordpress.com/
Η όμορφη φωτογραφική προσαρμογή του αποσπάσματος ανήκει στη Μαρίνα Καβαλιεράκη
Αγάπη απ΄τη Λευκάδα της Μαίρης Καλυβιώτου
Το Τζαννή το ήξερα γι ανδρικό όνομα. Στα Δωδεκάνησα είναι και γυναικείο. Για την αγάπη των άλλων. Από τη Νίσυρο στη Ρόδο και μετά στην Αθήνα. Πιο πριν και σε όλο το βιβλίο παρούσα η Αμερική. Η Νέα Υόρκη. Και στο βάθος η Πόλη. Η θάλασσα ανάμεσα τους.Δυο κοπέλες, η Μαργαρίτα και η Ματούλα δένονται από μικρές με μια μοναδική φιλία, φιλία χωρίς διακυμάνσεις, χωρίς προδοσίες. Τα χρόνια της ιταλοκρατούμενης Δωδεκανήσου.
Το βιβλίο, αν και δωρικό, όπως γράφτηκε, έχει μια πολυπλοκότητα και είναι πολυεπίπεδο. Αγγίζει και αναλύει σχέσεις των ζευγαριών που η ανάγκη ή ο έρωτας τα έσμιξε αταίριαστα.
Αναλύει τα αυστηρά ήθη της μητριαρχικής κοινωνίας των Δωδεκανήσων, την προσήλωση στο καθήκον, στην οικογένεια, στην αγάπη.Φόντο η θάλασσα, ο μισοχαμένος πατέρας, η μικρή κοινωνία, το ηφαίστειο που στον κρατήρα του η Τζαννή, ως νέα Πυθία, ανασαίνοντας τις αναθυμιάσεις, ψάχνει να μαντέψει το καλύτερο για την οικογένεια της.Ο Αθανάσης με την προσήλωση του στην οικογένεια, η Ματούλα που ακολουθεί τον έρωτα άδολα και αυθόρμητα κι εκείνος της χαρίζεται.
Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για την αγάπη. Για τα διλήμματα της. Για τον ξενιτεμό, για την αυτοθυσία.Είναι η ζωή μεγαλύτερη από την αγάπη? Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει το βιβλίο.Για τον Αθανάση που αρνείται να αρραβωνιαστεί επίσημα επειδή είναι πιστός στα πατροπαράδοτα ήθη, τελικά επιστρέφει στην αγάπη του στην οποία έμεινε πιστός.
Ο Γεράσιμος διαλέγει τη ζωή μακριά από το πατρογονικό νησί , ψάχνει να βρει την αγάπη αλλά στο τέλος παραδίνεται στη ζωή και ακολουθεί την τύχη του, προδίδοντας την αγάπη του για χάρη της αναρρίχησης.Για την Πατρικία που η ζωή τη λύτρωσε από το άγχος της αριστοκρατίας, για το Στρατή που αψήφησε οικογένεια κι αγάπη για να φύγει μακριά, όπως ο Σταύρος στο "Αμέρικα, Αμέρικα", , για την Μαργαρίτα που αποζητά την αρμονία και την αξιοπρέπεια μέσα από τη θυσία της. Διότι ξέρει με τη σοφία της πως η ζωή είναι μεγαλύτερη από την αγάπη και σε παρασύρει στο πέρασμα της με την ορμή της.
Η Αμερική είναι ο τελικός προορισμός, η λύτρωση την οποία η οικογένεια περίμενε τόσα χρόνια με τη μορφή του πατέρα.Το βιβλίο της Ιουστίνης Φραγκούλη μιλάει για μια αληθινή ιστορία που τη γέννησε η Νίσυρος, μεγάλωσε στη Ρόδο, ενηλικιώθηκε στην Αθήνα και έβλεπε στα όνειρα της την Αμερική.
Μαίρη Καλυβιώτου
http://merologies.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου