Βιβλιοπαρουσίαση μιας βιβλιοπαρουσίασης

Μέχρι τώρα συνήθιζα να μιλάω για βιβλία που έχω διαβάσει. Τώρα τελευταία όμως, τα φόρτωσα στον κόκκορα. Η στίβα όλο και μεγαλώνει, γι' αυτό αποφάσισα να μιλάω πολύ νωρίτερα απ' το να περιμένω τη στιγμή που θα τα διαβάσω. Άλλωστε, για μένα μετράει και η στιγμή που θα φτάσει ένα βιβλίο στα χέρια σου ή στ' αυτιά σου.
Ε, λοιπόν, αυτά τα δυο βιβλία με διάλεξαν, φαίνεται!

Εδώ και καιρό (απ' τη γιορτή μου συγκεκριμένα) με έψαχνε η φίλη μου η Χαρούλα Φράγκου και δεν μ' έβρισκε. Με βρήκε πριν λίγες μέρες και μες τα πολλά που είπαμε με κάλεσε να πάω σε μια εκδήλωση που θα παρουσίαζε η ίδια δύο καλά βιβλία.
"Τώρα, σώθ'κις!!! Χαρούλα μου..." της είπα. (το "σώθ΄κις" έχει ιστορία πίσω του)
Να, μην τα πολυλογώ, τα έφερε έτσι η μέρα που τελικά πήγα.

Πήγα και μάλιστα πολύ νωρίτερα.
Τι να πω γι' αυτή την εκδήλωση; Μ' έβαλε σε χιλιάδες σκέψεις.
Δεν ήξερα κανέναν, ούτε καν τις αξιόλογες κυρίες συγγραφίνες! Εγώ ήξερα μόνο την Χαρούλα και σ' εκείνη ήθελα να δώσω χαρά και να την χαρώ.
Τι να πω για το μετά;
Κανένας δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά μέσα μου έγινε σεισμός!
Με συγκίνησαν όλα, τόσο πολύ!
Το κτίριο ήταν; Η αρχιτεκτονική του; Η διακόσμησή του; Οι καθρέφτες του;
Το κοινό ήταν; Το πάνελ με τις αξιόλογες κυρίες ήταν;
Τα λόγια που έφταναν στ' αυτιά μου και χάιδευαν την ψυχή μου, ήταν;
Δεν ξέρω τι τελικά, "ήταν"!

Το είπα σήμερα και στην Χαρούλα.
"Τέτοια θετική αύρα σε αίθουσα, δεν έχω ξανα-αισθανθεί!"
Υπήρχε μια ζεστασιά, μια οικειότητα μεταξύ κοινού και πάνελ κι ας μη μίλησε κανένας απ' το κοινό, λες και έβλεπες στον αέρα να πετάνε αισθήματα που φανέρωναν φιλία, εκτίμηση, σεβασμό, νοσταλγία, αγάπη.
Τι να πω; Απ' όλους! Απ' όλους, σε όλους, ακόμα και ο φωτογράφος ήταν εντός κλίματος!
Πόσο μ' άρεσε! Πόσο το χάρηκα! Πόσο το ζήλεψα, με την καλή του, κάλλιστη έννοια! ( Αν ήταν αλλιώς, δεν θα το έγραφα! Θα έκανα την μούγκα.)

Δεν ξέρω αν μ' επιρέασε πολύ η ώριμη ηλικία που πλεόναζε, κι εγώ έχω ιδιαίτερη αδυναμία στους μεγαλύτερους από μένα. Ίσως όμως να ήταν αυτή που ανέδυε αυτή την γλυκιά θετική αύρα, χωρίς ζήλιες, χωρίς ανταγωνισμούς, μα με πλήρη καθαρότητα συναισθημάτων που αυτή έβγαινε στο βλέμμα τους, στις κινήσεις τους, στα λόγια τους, στην συγκίνησή τους.

Ένιωσα πως ήμουνα ξεκάρφωτη εκεί μέσα, εφόσον δεν γνώριζα κανέναν και ούτε φυσικά με γνώριζε και κανένας, μα συνάμα, ένιωθα τόσο ωραία και οικεία που δεν ήθελα να φύγω!Με περίμενε όμως ο άντρας μου και έπρεπε.

Χαιρέτησα όλες τις συμπαθέστατες ταλαντούχες κυρίες, αφού τις συγχάρηκα πρώτα και μετά τις είπα πως θα γράψω γι' αυτή την υπέροχη βραδιά και για τα βιβλία τους στο ίντερνετ.
"Στο ίντερνετ; Κι εγώ πως θα το δω; Εγώ δεν ξέρω από ίντερνετ!" μου είπε πολύ χαριτωμένα η κυρία Καίτη Μαλαμάκη - Τσακανίκα.
"Δεν πειράζει, κυρία Καίτη μου! Ξέρω εγώ!" της είπα.

Τι να πεις; Υπάρχουν τόσοι πολλοί εργάτες της λογοτεχνίας γύρω μας που αξίζουν τόσα πολλά, κι όμως δεν τους ξέρουμε, λες κι ο χώρος του διαδικτύου ανήκει μόνο στους νέους!

Χρόνια μαλώνω με την Χαρούλα. "Επιβάλλεται να μάθεις!" της λέω και τώρα μου υποσχέθηκε πως σύντομα θα ανοίξουμε δικό της μπλογκ. Έχει τόσο πλούσιο έργο πίσω της η Χαρούλα, μα είναι και τόσο ταπεινή και γλυκιά ταυτόχρονα, που όταν το μάθετε θα με πιστέψετε.
Εκτός αυτού, θα είναι και η γέφυρα για να γνωρίσουμε μαζί πολλούς (και πολλές) Βολιώτες ποιητές και συγγραφείς.

Έχω πολύ καιρό που νιώθω τύψεις που δεν ασχολήθηκα όσο έπρεπε με τον τόπο που έγινε η δεύτερη πατρίδα μου. Έχω όμως τις δικαιολογίες μου για το παρελθόν και τις καλές προθέσεις για το μέλλον. Μόνο να είμαστε καλά!

Γι' αυτό μιλάω απόψε για την βιβλιοπαρουσίαση. Γιατί μέσα σ' εκείνη την τόσο ζεστή ατμόσφαιρα, ένιωσα τύψεις! Ήταν μια εκδήλωση πολύ μεγάλου επιπέδου, ουσίας και νοημάτων και της άξιζαν κάμερες και πολύ περισσότερος κόσμος. Ένιωσα αμέσως την ανάγκη να τα πω, αλλά δεν ήξερα από που ν' αρχίσω. Απόψε ας πούμε ότι έβαλα το θέμα σε μια σειρά.
Μπορεί η μηχανή μου να με προδίδει σε φωτογραφίες κλειστού χώρου, να μην αξίζουν, εγώ όμως τις κρατάω σαν ενθύμιο, γιατί "δέθηκα" πολύ συναισθηματικά μ' αυτές.

Υγ. Θα πω και τ' άλλο. Εκεί στα συναισθήματα που πέταγαν στον αέρα, έβλεπα και την αξέχαστη Μπίκα Μαρκατά - Πετρογιάννη να πλανάται και να μου χαμογελά.
Σα να μου έλεγε:
"Ότι άφησες πίσω σου, εκεί θα με βρεις..."
Υγ. Μεγάλο κεφάλαιο και η Μπίκα. Στο μέλλον...
Υγ. Στα βιβλία θα επανέλθω με σωστή και ολοκληρωμένη παρουσίαση.

Να Συγχαρώ κι από δω:

την κυρία Καίτη Μαλαμάκη - Τσακανίκα για το βιβλίο της "Πρόσκληση στον Πύργο"

την κυρία Νίνα Λαδογιάννη για το βιβλίο της "Ταξιδιωτικές Αναπολήσεις"

την κυρία Ελένη Πρίντζου για την παρουσίαση

και φυσικά:

την Χαρούλα Ηλία Φράγκου, την φίλη μου που παραμένει εκεί στη θέση της... εδώ και έντεκα ολόκληρα χρόνια!

Χαρούλα μου, θα στο πω κι από δω:
"Δεν έχω διαβάσει ακόμα τα βιβλία, μα εσύ μου τα ανέβασες τόσο ψηλά, αλίμονό σου αν με γέλασες κακομοίρα μου!"



Υγ. Έργα της Χαρούλας Ηλία Φράγκου έχω παρουσιάσει παλιότερα, εδώ
και εδώ
και εδώ
και εδώ
και δεν ξέρω κι εγώ που αλλού, έτσι που είμαι σκόρπια!

Υγ. Τελευταίο.
Συγγνώμη που καθυστέρησε μια μέρα η εφημερίδα μου... μα το ίντερνετ θέλει κι αυτό το τσαπί του... δυστυχώς!
Όλα απαιτούν χρόνο, κόπο και μεράκι. Εύχομαι να μην απογοήτευσα όσους Βολιώτες το δουν!