Το χρώμα του φεγγαριού - ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Το χρώμα του φεγγαριού

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΚΑΛΕΝΤΗΣ

Μουσαφίρης είναι κι η χαρά. Αν βρει την πόρτα αμπαρωμένη, φεύγει.
Σελίδα 13

Καθότανε σταυροπόδι κάτω από το δέντρο κι έτρωγε λαίμαργα τα όνειρά του.
Τα ‘τρωγε άπλυτα κι ακάθαρτα και πασάλειβε με τα ζουμιά τους τα μάγουλά του, τα πασάλειβε τα χέρια του, το πηγούνι του, την ψυχή του…
Σελίδα 23

Δεν πεθαίνει εύκολα κανείς, όταν έχει τόσα να κάμει.
Σελίδα 33

-Σαν το νεράκι τρέχει η ζωή. Ούτε που το καταλαβαίνει κανείς πως περνά, αναστέναξε η γιαγιά. Μόνο όταν μετράω τα βάσανά μου, τότε μου φαίνεται πως έζησα αιώνες…
Σελίδα 34

-Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
-Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…
Σελίδα 156